Eppie

Als ik mijn eerste bezoek (met een geleende Morrissey-cd in mijn van angstzweet vochtige hand) aan Schelpenhoek 5 in herinnering roep, kan ik mezelf amper horen denken door het fanatieke geblaf van een kleine, brutale, over het paard getilde Jack Russell. Toen ik er een klein jaar later als schoonzoon mijn entree maakte, lag dat beest tot mijn spijt nog steeds bij de voordeur. Terwijl hij trots zijn geelwitte tandenrijen aan me showde, verzekerde Nelly me dat hij niks deed. Of ik soms bang was voor honden? Ik haalde net iets te onverschillig mijn schouders op en hakkelde wat over krantenwijken lopen op Urk in het algemeen en een loslopende pitbull in de Nieuw-Guineastraat in het bijzonder. Maar voor Eppie en mij was het duidelijk: om toegang te krijgen/houden tot Nelly's hart waren we tot elkaar veroordeeld. Talloze wandelingen maakten we gedrieën, soms gingen we zelfs samen op pad. En Ep wist dat als Jelle aan biertje zat hij nooit vergeefs om een stukje worst bedelde. Ik beelde me in dat hij me best mocht, dankzij Nelly of misschien zelfs ondanks Nelly. Ik kwam haar uiteindelijk halen, immers. En ik? Een hondenmens werd ik niet, maar wel een beetje een Eppiemens. Nu is hij dood. Vaarwel Ep.

Taal

Zesentwintig letters zijn er maar en sommige daarvan gebruik je zelden. Toch blijft taal me eindeloos fascineren. Ik heb het genoegen dat letters en woorden mijn spijkers en hamers zijn. Veel mensen zijn een beetje bang voor taal. Voor dictees, d's en t's. Maar die vergeten dat de taal er voor de mens is en niet andersom. De Dikke van Dale bijvoorbeeld is geen star wetboek, maar een weerslag van hoe wij Nederlanders (en Vlamingen) omgaan met onze taal. Onlangs ontdekten we op Het Urkerland dat er geen meervoud bestaat van het woord bod, omdat niemand ooit boden zegt denk ik. Hebben mensen toch een meervoud nodig, dan zeggen ze soms biedingen. Maar dat woord bestaat volgens de Dikke van Dale helemaal niet. Grappig hè? En helemaal leuk wordt 't als je Noëlle bezig hoort. Is er ze ervan overtuigd dat niemand zo'n zeer been heeft als zij, dan zegt ze: 'Die van mij doet het pijnst'. Ook lachen als ze al Bijbellezend God benoemt tot dierendokter.

Aso-invasie

Met zachte hand werd ik zaterdagmid- dag naar de uitgang van mijn eigen woning geleid. Er moest schoongemaakt worden. Of ik me elders wilde vermaken. De meiden en neef Daniël moesten mee. Terwijl Michal, die ik net van bed had gepakt, langzaam wakker werd en Anne-Grethe haar ogen amper open kon houden, vochten Noëlle en Daniël een verbeten strijd uit. Inzet: de plek naast mij in de auto. Met zwaar verhoogde hartslag, bloeddruk en adrenaline-afgifte spoedde ik me naar de Waypoint kringloopwinkel op Urk. Daar laadde ik het hele circus weer uit, hielp ik het hele spul de trap op en plantte ze in de kinderhoek. Met een zucht verdiepte ik me in het boekenaanbod, beide oren constant gespitst op jammerende huiluithalen of opkomende agressie. Ondertussen deden Noëlle en Daniël me voortdurend voorstellen voor aankopen. Zegt Noëlle ineens: 'Waarom heeft Michal geen broek aan'. Ik zeg: 'Omdat ze een jurkje aanheeft natuurlijk'. Ik toch maar even kijken voor de zekerheid. Bleek het vermeende jurkje een shirt...

Treinavontuur

'Vrouw waar ga je heen', wilde Anne-Grethe gisteren van een mede-passagier weten. Geen moeilijke vraag op het boemellijntje van Kampen naar Zwolle. Iedereen stapt immers tegelijk in en uit. Het mag duidelijk zijn dat onze peuterkleuter een machtig avontuur beleefde. Hoogtepunten waren de trein met een boven die ze voorbij zag komen en die naar tante Margriet ging, de zonnetjesvormige gaatjesknipper van de conductrice, de frikandel uit de muur tijdens het wachten in Zwolle, diverse trappen en het ritje met de 'coole' stadsbus. Het retourtje Kampen-Zwolle was ook voor mij nog nooit zo leuk. Op het angstzweet na dan, toen ze op het punt stond om zich te gaan bemoeien met een luidkeels bellende Chinese mevrouw. Oh ja, en dat iedereen tegelijk in- en uitstapt is ook niet helemaal waar. Ten overstaan van 20 wachtenden bleef Anne-Grethe namelijk ineens stokstijf staan op de treeplank. Ik kon haar nog net in haar kladden grijpen toen ze om wilde keren om de eerste klascoupé nog eens aan een onderzoek te onderwerpen.

Slecht verhaal

Met enige regelmaat doe ik mee aan schrijfwedstrijden. Het motiveert me om serieus aan een verhaal te werken. Maar bij wedstrijden hoort ook verliezen. En dat gebeurt me vaker dan winnen. Maar is een verliezend verhaal ook een slecht verhaal? Nee toch? Nou dan! Daarom exclusief op mijn blog, het prijsverliezende, onbekroonde verhaal 'Koen'.

Onbereikbaar

Op vakantie gaan betekende nog niet zo heel lang geleden dat je voor een korte of langere periode van de aardbodem verdween, met als enige spoor een adres op een achtergelaten vodje. Vanwege de vele onleesbare, zoekgeraakte of vergeten kladblaadjes publiceerde de krant van wakker Nederland elke ochtend een lijst van gezochte vakantievierders. Die rubriek sloeg je uiteraard elke ochtend als eerste op. Onbereikbaarheid lijkt anno 2009 volkomen onbereikbaar. Merkt u er bijvoorbeeld wat van dat deze blog van ons vakantie-adres komt? Nee toch? Maar denk nou niet dat ik dag voor dag verslag ga doen van ons weekje weg in de prachtige Achterhoek. Ik heb per slot van rekening vakantie. En belt u ons vooral ook niet. We zijn niet bereikbaar...