Vanavond heb ik eindelijk 'Alles is verlicht' van Jonathan Safran Foer uitgelezen. Niet dat het moeilijk las of niet interessant was. Het is denk ik gewoon een boek dat je moet lezen zoals je hele goede wijn moet drinken: langzaam en nadenkend en niet met slokken tegelijk. Dit boek is in de eerste plek bijzonder door zijn vorm: brieven die geschreven zijn door een Oekraïener die steeds struikelt over zijn Engels. Romanfragmenten van een Joodse Amerikaan. En verhalende stukken van opnieuw de Oekraïner. Dat alles chronologisch volledig door elkaar gehusseld. Het ene moment hilarisch, het andere moment ontroerend of inktzwart, want het gaat onder andere over vernietiging van Joodse dorpen in de Oekraïne door de nazis. Ik heb net de laatste bladzijde gelezen, het boek dicht gedaan, weer open, nog weer wat gelezen, geprobeerd erover na te denken en geconcludeerd dat het zo'n boek is waarvan je weet dat er net niet helemaal met je pet bij kan. Je weet dat er meer in zit dan je eruit kan halen. (De schrijver heeft filosofie gestudeerd aan Princeton; ik niet). Maar dat geeft ook de mogelijkheid om zelf te bepalen waar het verhaal om draait. In eerste instantie is het wat mij betreft dat alles draait om de manier waarop je een verhaal vertelt. En daarin is deze schrijver heel erg goed.
Het boek is trouwens verfilmd, met hobbit Frodo in de hoofdrol. Wil ik niet zien. Kan alleen maar tegenvallen.
