Vanmorgen vroeg moest ik me samen met Noëlle melden bij Van den Bremer. Zij was wat zenuwachtig omdat het haar eerste kennismaking was met het fenomeen tandarts. Ik had dito kriebels in mijn buik vanwege de grondige mondverbouwing waarvoor ik in de agenda was gezet. Noëlle informeerde vooraf nadrukkelijk naar de eventuele cadeaus die de nasleep van onze missie zouden kunnen vormen. Ze zette in op minimaal een chocolade-ei. Ik hield me op de vlakte. Zei dat tandartsen niet aan cadeaus deden. En zeker niet aan chocolade-eieren. Dapper lag ze even na achten met de mond wijd open in de stoel. Ze gaf geen kik. Keek zelfs een beetje rond in de behandelkamer toen ik hulpeloos lag te spartelen onder de felle Siemens-lamp. En warempel, na afloop ging er een grote la met cadeautjes open. 'Kies maar uit', zei de tandarts. Het werd een ballon, die ze als een trofee mee naar oma troonde. Het was dat mijn halve gezicht scheef hing, want anders had ik de trotse glimlach die ik voelde opkomen de hele ochtend niet meer van mijn smoel gekregen.
