Mijn bèbe had een botter. Die beroemde Leuster-zin gaat niet helemaal, of eigenlijk helemaal niet, op voor mij. Mijn bèbe en naamgever voer op een troepentransportschip richting Indië en later op een baggerschuit. Maar niet op een botter. Dat bleek deze week weer eens toen ik bij mijn moeder een flinke doos met foto's doorkeek. De foto's komen uit de Talma-kamer van mijn bessien, ze woont tegenwoordig in het Kompas. Het is een prachtige verzameling nostalgie op afroep. Jan Willem en ik met bèbe en bessien dagjes uit. Spelend aan de Rotholm. Om tafel met de hele familie tijdens het kerstdiner. En die foto's liggen zij aan zij met afbeeldingen uit begin vorige eeuw: oude mensen toen ze nog jong waren, voorouders die geen levende in leven heeft gezien, portretten van 'wie was dat ook alweer' en verwanten uit Canada. Tijdens het foto's kijken kwamen we op de vissersroots van de Bakkers. Vader en moeder wisten te melden dat 'De 62' ooit 'ons nummer' was. Pater familias Dirk (mijn overgrootvader) stond aan de helmstok. Een ijzeren opvolger kwam er nooit. En een trotse foto in het familiearchief evenmin. Internet kent wel een afbeelding van die stoere schuit. Als er weer eens een visserman aan me vraagt wie ik ben, zal ik zeggen: Jelle van Derk van Jelle van Derk van de twieënzestig.
