Toen het voor- programma 'Forget Cassettes' aan haar laatste nummer toe was, kreeg de zangeres in de blauwe Jomanda-jurk een dankbaar applaus. Want, al duurde de exercitie nog geen halfuur, het was niet om aan te horen zo slecht. Zeurende zang met dreinende gitaarloopjes en ronduit irritante keyboardmishandeling. Dat idee. Nee, dan de hoofdmoot van de avond. De reden waarvoor wij op een kostelijke maandagavond onze reeds afgebeulde werkmannenzielen naar het midden des lands sleepten. ...And you will know us by the trail of dead. Het concert begon met een introtape, een, opnieuw, ronduit irritant jengelend a capella liedje: 'I always want to shake the hand of a working man.' Toepasselijk. Alsof de mannen uit de VS wilden zeggen: 'Leuk dat jullie na een dag hard werken jullie centjes aan ons, werkschuw muzikantentuig, komen besteden.' Maar gelukkig, ook het zes man sterke 'Trail of Dead' weet wat werken is. Ruim anderhalf uur lang gunden ze zichzelf bijna geen tel rust. Rustige nummers zetten ze alleen op cd's, maar vinden ze op het podium kennelijk zonde van de tijd. Soms was het geluid niet best, maar de energie spatte ervanaf en dat maakte eigenlijk alles goed. Tegen half twaalf mochten we richting onze bedjes. Doof en voldaan.
