Jongensboekenmoment

Vanmiddag om 1 uur stapte ik met Noëlle bij mijn moeder binnen om er te eten. En plotseling besefte ik dat dit zo'n moment is waarmee jongensboeken beginnen. De eerste maaltijd na het aanbreken van de grote schoolvakantie was typisch zo'n moment om plannen te maken voor de 'schijnbaar eindeloze zee van tijd die voor de helden van ons verhaal ligt'. Die plannen leiden uiteraard steevast tot spannende avonturen. Welnu, de plannen voor de weken die voor ons liggen, hoeven niet meer gesmeed te worden. We gaan lekker een week naar een huisje in Vlagtwedde, maken ongetwijfeld nog wat dagtrips en gaan in klein comité (Nelly en ik) nog een dagje naar Den Haag. Verder willen we lekker uitrusten en zeker geen spannende avonturen beleven. En al helemaal geen spannende avonturen waarin schrandere herdershonden voorkomen.

Macht

Of papa ook een stukje van die lekkere banaan mocht. Nee dus. Bij boerderijwinkel Verhage (ons adres voor bio-vlees) had Anne-Grethe weinig werk om deze smakelijke hap weg te krijgen. Eten was plotseling macht. Net zoals wakker worden dat kan zijn. En je luier vol drukken (bij voorkeur in combinatie met wakker worden). En dat kennis macht is, weet ze ook al trouwens. Door de peuterjuf werd ze dinsdag ingewijd in het postwezen. De kaart voor mama, zo vertelde ze, moest in de brievenbus gegooid worden en dan kwam de politie er een dag later mee aan de deur.

Twaalf

Ik was twaalf en ik weet alles nog. Dat het EK werd gehouden van 10 tot en met 25 juni. Wie er scoorden. Hoe de keeper van de Russen heette en wat de trainer van de Ieren zei toen ze uitgeschakeld waren. Hoe Marco lachtte. En hoe van Breukelen deed met zijn vinger bij zijn oog. Dik twee weken draaide voor mij alles om voetbal. Alleen tijdens de finale kon ik min of meer ontspannen kijken, omdat we toen vrij onbedreigd wonnen. Tijdens de andere wedstrijden zat ik misselijk van de zenuwen te kijken. Maar geen moment twijfelde ik eraan dat Oranje kampioen zou worden. Ze waren immers de beste? Net zoals wij van D5. Nu speelt Oranje zo mogelijk nog beter dan in '88 en zit ik voor de tv alles plat te mitsen en maren. Nelly vindt mij een zuurpruim. Zij ziet alles positief in. Ik denk dat ze twaalf jaar is, in voetbaljaren en ik ben stinkend jaloers. Want twaalf jaar is de allermooiste voetballeeftijd die er is.

Mooie meiden, mooie verhalen

Hoog tijd om weer eens een blog te schrijven over de kinderen. Over Noëlle bijvoorbeeld die er met haar nieuwe haar een jaar ouder uitziet, maar die toch acuut buikpijn heeft als ze aan de nieuwe juffen van groep drie denkt. Of over Anne-Grethe, die zondag vol concentratie voor het raam stond te kijken hoe onze Real (met veel show) een volgens mij al dagen dood musje opat. Of misschien toch over 'Michie', die zich in een paar dagen tijd heeft aangeleerd om zich moeiteloos overal aan op te trekken. Of over hoe ze ondeugend grinnikt als ik haar aan op haar rug over het laminaat laat glijden. Zoveel mooie meiden, zoveel mooie verhalen. Ik mag me gelukkig prijzen, want voor mij is het tegenwoordig elke dag vaderdag.

Poken bestaan wew

We hebben Noëlle onlangs uitdrukkelijk verboden 'spook' te zeggen in het bijzijn van Anne-Grethe. Voorts dient er subiet gezapt te worden als het op Nickelodeon of Z@ppelin te spookachtig dreigt te worden. De reden? Bij avondlicht is Anne-Grethe in staat om werkelijk overal een spook in te zien. Noëlle trouwens ook, tot onze verbazing. Zaterdagavond werd een logeerpartijtje in huize Van Elburg voortijdig afgebroken omdat ze bang was dat 'een furbie tot leven zou komen'. Verder vertrouwde ze een of ander soldatenpopje ook niet. Nelly dacht gisteravond trouwens dat ze het ei van Columbus had gevonden. Ze las een verhaaltje over een spookhondje voor aan Anne-Grethe en legde daarbij heel erg de nadruk op het hondjesachtige karakter van de hoofdfiguur. Een uurtje later bleek haar missie roemloos mislukt. 'Mammaaaaaaaa Een Pooooook!!!!!!!!'