Unheimisch

De meest indringende herinnering aan de vakantie die inmiddels alweer eeuwen achter ons ligt, is een bezoek aan de Duitse militaire begraafplaats in het Limburgse Ysselstein. Alleen Noëlle was mee. Ze heeft bij tijd en wijle een grenzeloze interesse voor de Tweede Wereldoorlog. Zo keek ze in de Ardennen haar ogen uit in een oorlogsmuseum en stond ze nu te springen om met me mee te gaan naar deze bijzondere plek, de grootste militaire begraafplaats van Nederland. Ik had die oorlogstic ook zo in de tweede helft van de basisschool, dus ik ga er maar vanuit dat het geen kwaad kan. Een gedenkplek voor 'de vijand' betreden, zelfs in je 'eigen land' voelt een beetje unheimisch, om maar even een goed Duits woord te gebruiken. Dit waren wél de mannen die in mei '40 ons naïeve landje ruw wakker schudden en in een nachtmerrie deden belanden. Die rotmoffen! En dan stilstaan bij steen van Eberhard, soldaat, 17 jaar oud, gestorven in de een-na-laatste maand van de oorlog. Een streng betonnen kruis net als zijn ongeveer 31.500 kameraden, behangen met een kransje, twee grafkaarsen erbovenop, een bos bloemen ervoor. Al zo lang zo jong.

Vakantie 2012

In zee zwemmen, sterren zien, door een rivier waden, Michal van verdrinking redden, Anne-Grethe troosten na bijna-elektrocutie, Wallanders verslinden, bier drinken, friet eten, vluchten voor noodweer, last-minute boeken, hartenjagen, in bad liggen, minigolfen, van de zwembadglijbaan suizen met Anne-Grethe, heel zachtjes van de glijbaan suizen met Michal, darten met Noëlle, over de hei banjeren, niets doen, aan een 20-weken-buik voelen, kogelhulzen zoeken op een leeg schietterrein, slangensporen zien, thuis komen.