Panini. Een magisch woord, opdoemend uit de mist van de jaren tachtig. Je leest die drie Italiaanse lettergrepen en ruikt weer die typische stickergeur, in combinatie met de lucht van dik, beduimeld papier. Wie nu nog steeds denkt dat dit over een driehoekig broodje gaat zal ook aan het einde van dit stukje wel niet snappen welke emoties loskomen als het gaat om voetbalplaatjes en bijbehorende albums. Mijn eerste was die van de eredivisie 1984. Wijnstekers, Troost, Van de Korput, Hiele, Brard. Zomaar een greep uit de selectie van regerend kampioen Feyenoord. Ik kon de geboorteplaatsen, lengtes en kilogrammen opdreunen. Elke 50 cent die ik in handen kon krijgen werd bij DA-drogist Jaap Bakker omgezet in een pakje met vijf verse plaatjes. Vroeg in het seizoen was zo'n aankoop steeds reden voor verrukking over nieuwe, soms innig gewenste, gezichten. Maar na de winterstop volgde op het openscheuren van zo'n zakje dikwijls een moment van een woedend brok in de keel en brandend vocht achter de ogen. Dan wilde je wel schreeuwen. Dat het niet eerlijk was. Dat ze het erom deden. Dat van sommige spelers, met name jouw idolen, helemaal geen plaatjes gedrukt waren. Dat je Graeme Rutjes al vier (4) keer had met zijn rothoofd. Na het WK van 1990 volgden er geen albums meer. Tot vorige week. Op verzoek van Noëlle schaften we de eredivisiegids van de Plus aan. Op de een of andere manier heeft bij haar het idee postgevat dat het hele voetbalplaatjesgebeuren om het verzamelen van dubbelen draait. Vreemd... En ze noemt clubs steeds landen. En ze is fan van Heracles. ''Want die spelen op nepgras." En ze plakt de plaatjes soms scheef. Meisjes...
