In een donkere kast, ergens in het gemeente- huis van Noordoost- polder, moet ie staan: afgedankt na jaren trouwe dienst. Het Nummertjes- trekapparaat. Rijbewijs. Paspoort. Uittreksel. Steeds maar weer. Van 0 tot 100. Maar onlangs was het plotseling basta. De reden? Een helder ambtelijk moment. Nu mogen mensen bij de balie melden wat ze komen doen, krijgen ze daar een nummertje en mogen ze plaatsnemen tegenover de vier loketten, met daarboven flatscreens met klantnummertjes en balienummertjes. Het staren naar die schermen gebeurt in een onwerkelijke ambiance. Er staan bistrosetjes opgesteld. Op de tafels vaasjes met vrolijke oranje bloemen. In een hoek een tafel met thermoskannen koffie en thee en plastic bekertjes. Mensen komen als zombies de hal binnen, trekken wat in het luchtledige, blijven even wezenloos staan en slaan dan dicht. Op dat moment komt de Halambtenaar (HA) in actie. 'Wat komt u doen?' vraagt hij. En ongeacht het antwoord zegt hij vervolgens: 'Dan mag u zich melden bij de balie voor een nummertje' Echt waar, de man doet niets anders. Toen de HA ook mij bij de balie had afgeleverd en ik net wilde zeggen dat ik aangifte van de geboorte van Michal kwam doen, zette een pittig seniorvrouwtje haar schouder in mijn zij. 'Ik was eerst, dacht ik', zei ze op een toon die geen antwoord duldde. Ik wilde tegenwerpen dat mijn jonge benen vroeger veel eerder bij het trekapparaat waren geweest, maar boog het hoofd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten