Happy Family

Een foto zegt meer dan duizend woorden, luidt het cliché. En ook deze keer is het waar. Kijk naar die grote zus links. Die was de hele ochtend al een beetje zenuwachtig voor deze mini-fotosessie. Maar nu Ritske er is wil ze er toch wel even voor zorgen dat ze goed in beeld is. De grote zus rechts had al een halfuur eerder aan haar middagdutje moeten beginnen en snikt nog na van een huilbui. Mama probeert met een spontane glimlach (yeah right!) te verbergen dat ze een gigant van een foto-complex heeft. Het stralend middelpunt (Michal natuurlijk, niet ik) staat op het punt haar ogen weer dicht te doen. En ik? Ik vraag me af waarom mooie vrouwen in vredesnaam toch altijd zoveel moeite hebben met op de foto gaan.

Joystick

M'n bes heeft een nieuwe rolstoel. Deze kan ze zelf bedienen, met een joystick en wat knoppen. Ze vindt het nog reuze spannend. Doodsbenauwd is ze dat ze tenen van mede-bewoners amputeert als ze door Het Kompas scharrelt. Ze heeft ook nog niet helemaal in de smiezen hoe alles werkt. Anne-Grethe bood zaterdagmiddag haar hulp aan. Terwijl Bes met de claxon speelde, deed onze kleine techneut een greep richting joystick. Gevolg: Bes schoot met een beschaafd kreetje een decimeter achteruit. Ze wist niet hoe snel ze op 'off' moest drukken, waarna snel ingrijpen van ons noodzakelijk was omdat Anne-Grethes vingertje alweer boven 'on' zweefde.

Grote genieën beginnen klein

Microsoft begon in een garage. Google op een studentenkamer. De echt grote ideeën ontstaan zelden in directiekamers of laboratoria, maar meestal op doodgewone plaatsen en tijdens alledaagse bezigheden. Zo kreeg dit kleine wonderkind een geniale ingeving tijdens het schommelen. Kleine zus wilde ook meedoen en mama vond haar eerstgeborene de aangewezen persoon om te duwen. Die dacht daar net even anders over.

Foto's

Hier dan. Een paar mooie foto's van Michal.

Magic Apple

Een scene zoals Jerry Springer ze graag had. Dat kreeg ik vrijdagmiddag voor mijn kiezen toen ik Noëlle wilde meenemen naar de boerderijwinkel bij Luttelgeest. De drie andere dames rustten en omdat ik dat graag zolang mogelijk zo wilde houden, was ik van plan Noëlle voor de TV vandaan te slepen. Dat moest uiteindelijk letterlijk, want mevrouw had geen zin om haar hangende houding op te geven. (Als dat ook nog moet puberen...) Krijsend als een speenvarken (zij) en knorrend als een chagrijnig everzwijn (ik) gingen we op weg naar een lading smaakvolle en biologisch verantwoorde karbo's, gak en schnitzels. Even voorbij Emmeloord tekenden we de vrede. Eenmaal op de boerderij had ze weer volop babbels en toen kwam het: omdat papa voor drie tientjes vlees afrekende, kreeg dochterlief een appel. Een. Appel. In. Stukjes. In. Een. Zakje... Toen ik haar 's avonds op bed legde verklaarde ze dat die kostbare gift het hoogtepunt van haar dag was geweest. En sindsdien blieft ze haar appels thuis ook ongeschild, in acht (8) partjes en in een zakje.