Een scene zoals Jerry Springer ze graag had. Dat kreeg ik vrijdagmiddag voor mijn kiezen toen ik Noëlle wilde meenemen naar de boerderijwinkel bij Luttelgeest. De drie andere dames rustten en omdat ik dat graag zolang mogelijk zo wilde houden, was ik van plan Noëlle voor de TV vandaan te slepen. Dat moest uiteindelijk letterlijk, want mevrouw had geen zin om haar hangende houding op te geven. (Als dat ook nog moet puberen...) Krijsend als een speenvarken (zij) en knorrend als een chagrijnig everzwijn (ik) gingen we op weg naar een lading smaakvolle en biologisch verantwoorde karbo's, gak en schnitzels. Even voorbij Emmeloord tekenden we de vrede. Eenmaal op de boerderij had ze weer volop babbels en toen kwam het: omdat papa voor drie tientjes vlees afrekende, kreeg dochterlief een appel. Een. Appel. In. Stukjes. In. Een. Zakje... Toen ik haar 's avonds op bed legde verklaarde ze dat die kostbare gift het hoogtepunt van haar dag was geweest. En sindsdien blieft ze haar appels thuis ook ongeschild, in acht (8) partjes en in een zakje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten