Generation X

Ik heb de laatste tijd een paar mooie boeken gelezen. Onlangs nog 'De ondraaglijke lichtheid van het bestaan' van Milan Kundera (Tsjechen met heel veel lege relaties) en op dit moment 'Supertex' van Leon de Winter (over de crisis in het leven van een 'Jood in een Porsche'). En daartussenin zat 'Generatie X' van Douglas Coupland. Dat boek stond al tien jaar in mijn kast en de pogingen die ik in het verleden ondernam om erin te beginnen, strandden steeds al na enkele bladzijden. Maar deze keer klikte het wel. Het verhaal gaat over twintigers die op zoek zijn naar licht in een wereld die ze duister voorkomt. Wat dat licht precies is, maakt ze eigenlijk niet eens zoveel uit. Een echte baan (en geen McJob), de liefde van hun leven of desnoods de allesverblindende inslag van een atoombom. Van de leegte bij de hoofdpersonen herken ik eigenlijk niks. Maar heel treffend is wel het relativeren van allerlei drukdoenerij. Mensen zijn vaak sterren in het opblazen van van alles en nog wat. Zo vullen ze leegte, maar ondertussen zit er in al die opgeblazen ballonnen eigenlijk alleen maar weer meer leegte. De eindjaren 80/begin jaren 90-sfeer in het boek lijkt trouwens akelig veel op onze tijd. Lopen we cultureel gezien dan echt zo slaafs achter Amerika aan? En alhoewel bovenstaande misschien erg zwaar klinkt, Generation X was een van de grappigste boeken die ik in tijden heb gelezen.

Multi-tasking

Wrijf met je linkerhand over je linkerknie, van boven naar beneden. En draai met je rechterhand cirkeltjes over je buik. Dat kunnen je hersens amper aan. Tenzij je een vrouw bent. Die zijn sterren in afzonderlijke dingen tegelijk doen. Multi-tasking heet dat in jargon. Wij mannen kennen alleen het woord... Voor Nelly is dit de gewoonste zaak van de wereld. Schoolgids doornemen en tegelijkertijd Michal troosten? Geen probleem. En dan moet je nog weten dat haar linkeroor de hele tijd gespitst blijft op verdachte geluiden uit het Anne-Grethe-kamp. Knap hoor. Nu nog jus leren maken...

And the Oscar goes to...

Ik durf niet op mijn rug te zwemmen. En ik kan het ook niet. Eigenlijk kan en durf ik helemaal niet te zwemmen. Stellige uitspraken van Noëlle. Afgelopen zomer liet ze zich nog vastberaden naar de bodem van het Kamper zwembad zakken. Zodat ik maar geloofde dat ze de zwemkunst totaal onmachtig was. Ik trapte er nog half in ook. Wie zou zulke grote, wanhopig smekende ogen ook niet geloven? Inmiddels weet ik beter. In Hollywood en Hilversum zitten ze te springen om zulk acteertalent. Dinsdag tijdens kijkles peddelde ze op haar dooie akkertje door 't Bun. Oscarniveau!

Twee jaartjes

OK, ik word wakker, krijg kleren aan en een schone luier, word naar beneden gebracht (tot zover niks aan de hand) en dan blijkt plotseling alles om mij te draaien. Nijntje dingen aan het plafond, gekleurd papier op mijn stoel, mama met draaiende camera en papa die foto's neemt. En zingen allemaal. En duplo. Voor mij. En zus. Die straf krijgt. Omdat ze luidkeels. De aandacht. Afleidt. Van mij. VAN MIJ. MIJ. MIJ!!!.... Volgens mij hebben mijn ouders eindelijk in de gaten dat ik, Annegete, een heel bijzonder meisje ben en draait het voortaan, elke dag, om mij. Hoera!