Ik heb de laatste tijd een paar mooie boeken gelezen. Onlangs nog 'De ondraaglijke lichtheid van het bestaan' van Milan Kundera (Tsjechen met heel veel lege relaties) en op dit moment 'Supertex' van Leon de Winter (over de crisis in het leven van een 'Jood in een Porsche'). En daartussenin zat 'Generatie X' van Douglas Coupland. Dat boek stond al tien jaar in mijn kast en de pogingen die ik in het verleden ondernam om erin te beginnen, strandden steeds al na enkele bladzijden. Maar deze keer klikte het wel. Het verhaal gaat over twintigers die op zoek zijn naar licht in een wereld die ze duister voorkomt. Wat dat licht precies is, maakt ze eigenlijk niet eens zoveel uit. Een echte baan (en geen McJob), de liefde van hun leven of desnoods de allesverblindende inslag van een atoombom. Van de leegte bij de hoofdpersonen herken ik eigenlijk niks. Maar heel treffend is wel het relativeren van allerlei drukdoenerij. Mensen zijn vaak sterren in het opblazen van van alles en nog wat. Zo vullen ze leegte, maar ondertussen zit er in al die opgeblazen ballonnen eigenlijk alleen maar weer meer leegte. De eindjaren 80/begin jaren 90-sfeer in het boek lijkt trouwens akelig veel op onze tijd. Lopen we cultureel gezien dan echt zo slaafs achter Amerika aan? En alhoewel bovenstaande misschien erg zwaar klinkt, Generation X was een van de grappigste boeken die ik in tijden heb gelezen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten