'Keutel'

Telefoon op het werk. Het is Nelly. Lichte paniek in haar stem. 'Anne-Grethe', weet ze uit te brengen. 'In onze slaapkamer. Deur op slot gedraaid. Stuur je vader.' Die laatste opmerking intrigeert me, maar goed, denk ik, daar kan ik later altijd nog een weblogpost aan wijden. Nu is het tijd voor kloek handelen. Ik besef dat Ron thuis is en na een snel telefoontje heeft die 5 minuten later de rust in huize Bakker hersteld. Anne-Grethe snapte zelf niet veel van alle commotie. Ze vond het eigenlijk wel lollig. Mama die aan de andere kant van de deur iets als 'keutel' riep, waarop zij dan allerlei willekeurige dingen onder de deur door schoof, die geen 'keutel' bleken te zijn. En uiteindelijk ook nog bezoek van nône en Sem.

Gedoopt

Vanochtend is Michal, pardon: Marretje Grietje Hilde, gedoopt. Door ome Jan Willem werd ze voor de eerste keer de kerkzaal ingedragen en onder toeziend oog van ouders, zusjes, neefjes en andere belangstellenden werd het water over haar hoofd gegoten door dominee Anneke Kruithof-Looije. Die was daar beslist niet zuinig meer trouwens, want in naam van Vader, Zoon en Geest stroomde het water royaal over haar hoofdje en gezichtje. Een onderdeel van de plechtigheid was de brief van papa en mama, die vanaf de kansel (jaja!) door Nelly werd voorgelezen. Al met al een zeer feestelijke dag, waarop we mochten vieren dat ook Michal bij God hoort. Als dat geen feestje waard is...

Tatterataaaaaa!: Tamar

Daar is ze dan. Tamar van Elburg. In het holst van afgelopen nacht geboren op de Vlashof. Bijna zeven pond zwaar is ze. Derde kind. Eerste dochter. Zevende kleinkind. Vierde Ome Jèlle-zegger. Voor zover we nu kunnen zeggen is ze in elk geval dol op drinken en slapen. Maar goed, die dingen willen nog wel eens veranderen in de loop der dagen of weken. Ik heb vanochtend kunnen constateren dat haar wangetjes fluweelzacht zijn en dat ze zich niks aantrekt van camerageflits. Ik kreeg spontaan 'flashforwards' van kamers vol meiden, ergens in 2023, die zich al pyjama-partyend helemaal niks aantrekken van die om stilte smekende Ome Jèlle.

Jong sjoeltalent in De Skuil

Nooit gedacht dat ik nog eens met een meisje met haarband in de Skuil zo belanden. Maar maandagavond was het dus zover. Papa moest foto's maken voor de krant en Noëlle mocht mee, aangezien ze herfstvakantie heeft. Er was een sjoeltoernooi aan de gang en voor ik het wist zat Noëlle ook driftig te schuiven. Wanneer ik haar foto ik de krant zou zetten, vroeg ze op de terugweg. Ik zei dat we daar niet aan beginnen: eigen kinderen in de krant zetten. Dat daar gezeur van komt. Gelukkig heeft papa een weblog. Daarom een echte sportkop boven dit bericht en de vermelding dat ze met 14 punten hoge ogen gooide in haar leeftijdscategorie.

Neeeeee!

Gisteren was het weer eens zo'n dag. Michal was, laten we zeggen, snel geëmotioneerd. Haar keeltje kriebelde wat en haar neusje zat vol met raar spul. Niemand deed daar wat aan en daar baalde ze van. Pas na twintig minuten op schoot kwam ze langzaam tot rust. Papa haalde opgelucht adem, maar bleef zich concentreren op het vermijden van onverhoedse bewegingen. Toen, in slow-motion, zag hij Anne-Grethe de tot rust gekomen huiskamer binnen komen. Verveeld liep ze richting mega-doos Duplo. Papa wilde schreeuwen: Neeeeeeeee!!! Maar dat is een actie die zéker onder de categorie 'Onverhoeds' valt. Met de moed der wanhoop zette hij daarom zijn liefste stemmetje op: 'Anne-Grethe, niet doen hoor...' Ze keek papa minachtend aan, tilde de doos boven haar hoofd, ging (voor het effect) nog op haar tenen staan en keerde toen genadeloos de Duplodoos in een keer om. En terwijl vader en babydochter ineen krompen van de herrie waarmee de blokken via het laminaat alle kanten opspatten, liep peuterdochter alweer richting schuur, want dáár zat ze te spelen. Deze foto is van een halfuur later, wanneer Michal nog nasnikkend naar troost hapt.