Neeeeee!

Gisteren was het weer eens zo'n dag. Michal was, laten we zeggen, snel geëmotioneerd. Haar keeltje kriebelde wat en haar neusje zat vol met raar spul. Niemand deed daar wat aan en daar baalde ze van. Pas na twintig minuten op schoot kwam ze langzaam tot rust. Papa haalde opgelucht adem, maar bleef zich concentreren op het vermijden van onverhoedse bewegingen. Toen, in slow-motion, zag hij Anne-Grethe de tot rust gekomen huiskamer binnen komen. Verveeld liep ze richting mega-doos Duplo. Papa wilde schreeuwen: Neeeeeeeee!!! Maar dat is een actie die zéker onder de categorie 'Onverhoeds' valt. Met de moed der wanhoop zette hij daarom zijn liefste stemmetje op: 'Anne-Grethe, niet doen hoor...' Ze keek papa minachtend aan, tilde de doos boven haar hoofd, ging (voor het effect) nog op haar tenen staan en keerde toen genadeloos de Duplodoos in een keer om. En terwijl vader en babydochter ineen krompen van de herrie waarmee de blokken via het laminaat alle kanten opspatten, liep peuterdochter alweer richting schuur, want dáár zat ze te spelen. Deze foto is van een halfuur later, wanneer Michal nog nasnikkend naar troost hapt.