Boeven

Koninginnedag. De ene dag in het jaar waarop kinderen laten zien wat ze echt zijn: boeven. Tenminste, als ze 14 jaar zijn en met een half krat bier achter de kiezen middenin de nacht met een dik opgevoerde brommer over Urk d*^deren. Als ze zo oud als die van ons zijn en leuk verkleed en lichtelijk nerveus aan de dag beginnen, zijn ze om op te vreten. Op deze foto staan ze klaar om aan de optocht door het dorp te beginnen. Daarna wachtte het ballonnen oplaten, de traptrekkerrace en een rondje draaimolen op Urk. Om zeven uur lagen ze, moe als een maaier, op bed. Meer foto's hier.

Nog zo één

Hé, ik hier? Wat een verrassing. Het zou eens tijd worden ook. Ik ben al bijna negen maanden en dan ligt het moment van mijn geboorte dus precies op de helft van de tijd tussen het heden en de dag dat mijn papa en mama... Affijn. Jullie merken dat ik dit helemaal niet zelf schrijf, maar gewoon mijn papa. Die kwam deze foto tegen middenin de fotoreportage van onze dubbelnamige op de peuterschool en toen dacht hij: verhip, ik heb nóg zo'n mooie. Leuk hè, van die ouwe. En dan te bedenken dat ik hier nog lang niet op mijn mooist kijk.

Eerste dag op de peuter

Daar zit ze dan. Een klein meisje temidden van kinderen die al bijna vier zijn en op het punt staan om naar de basisschool te gaan. Anne-Grethe's eerste dag op de peuterschool. Maar voordat de tand des tijds een sentimentele lading geeft aan deze foto, is het tijd om te zeggen hoe het echt ging. Mevrouw was namelijk helemaal niet zenuwachtig. Sterker nog, toen ik haar de tweede dag weg bracht, voelde ik me al snel teveel. Ze ging zitten, pakte een puzzel en deed alsof ik lucht was. Toen ik voorstelde om afscheid te nemen, wandelde ze op haar gemakje naar het raam, zwaaide naar me en draaide zich weer om, voordat ik de kans had het plein af te lopen. Noëlle was meestal nog te horen als je de straat al uit was.

Nieuwe weblog-ster

Vol trots mag ik jullie de nieuwste ster in weblogland presenteren: Daniël. Mijn geliefde neef moest een stukje schrijven voor school (groep 3) en was daar zelf zo van onder de indruk dat hij het rond mailde aan de gehele familie. Ik heb hem meteen maar zijn eigen weblog cadeau gedaan, want dat we hier met een talent te maken hebben lijdt geen twijfel. Papa en opa kunnen hun dromen laten varen. Daan wordt geen autocoureur of voetballer maar journalist.

Boem, boem, boem

Het werd dus de week van De Aanrijding. Woensdag aan het einde van de middag parkeerde Nelly de rechtervoorkant van de auto op de Urkerweg in de achterbumper van iemand die remde voor een eend. De schade aan onze auto is inmiddels provisorisch gefikst door (super)pake en de verzekering handelt de schade van de tegenpartij af. Klaar, denk je dan. Maar wat een impact heeft zoiets. Er volgde een nacht vol dromen en overgeven en Anne-Grethe is nog steeds bezig de zaak van zich af te praten: ,,Mama auto pot gemaakt. Boem, boem, boem."

Wilde leeuw

Dat peuters moeilijke eters zijn, is geen nieuws. Net zoals het een bekend fenomeen dat al die grappig ogende pogingen om er toch nog wat eten in te krijgen verspilde moeite zijn. Bootjes die naar de haven toe komen tjoeke tjoeken? Daar lachen ze om. Net als om auto's die de garage in willen. Maar voor Anne-Grethe zijn we er nu uit. Doorgaans is ze een redelijk gezonde eter, maar geregeld houdt ze de kaken stijf op elkaar. Maar merk tussen neus en lippen op dat de rest van haar eten bestemd is voor kleine of grote zus en ze valt aan als een wilde leeuw.

Een weekendverslag in links

Het was een superweekend in België. Ik kan er lange verhalen over schrijven, maar waarom zou ik de links het werk niet laten doen. Vrijdagmiddag zijn we dus ingecheckt in het Zeemanshuis, waarna we lekker aten, een goede film zagen en afzakten. Zaterdag was het ondanks de regen shoppen, shoppen en nog eens shoppen. Daarna afgereisd naar het platteland, waar we logeerden in een fraaie bed en breakfast. Super lekker (en helaas ook peperduur) gegeten en uitgenodigd voor een pintje aan de keukentafel. Alwaar we erachter kwamen dat onze gastheer wethouder is en piano speelt. Zondagochtend voor het eerst in ons leven gewekt door een pianospelende wethouder, daarna via Ikea en museum weer naar huis.

Geluksgolven

Het zijn van die momenten waarop geluk je als een golf overspoelt. Plotseling ben je van top tot teen ondergedom- peld in een zee van gelukzaligheid. Maandagavond nog, toen ik met Noëlle over Urk kuierde en ze als een ervaren model poses aannam. Het weer was heerlijk, het was langer licht en plotseling besef je dat dit zo'n moment is waar het om draait. Een avond later kwam er alweer zo'n golf over me heen rollen. Dit keer wandelde ik door Nagele, was het alweer lekker weer en zat Anne-Grethe op mijn schouders uit volle borst 'Weet je dat de lente komt' te zingen. Je ziet het niet aankomen, maar ineens klopt alles en weet je even zeker dat jij de gelukkigste mens op aarde bent. Als de geluksgolf even later doorrolt, haal ik diep adem, druipend van geluk.