Slikken

Schrijf een verhaal over het sms-je dat je leven veranderde. Ik belandde met die opdracht achter een lekker bordje kippensoep. Dat smaakte lekker, maar proefde niet naar het zoet der overwinning. Dat bleek gisteren tijdens de uitreiking van de Andries Greiner Prijs, een wedstrijd voor Flevolands schrijftalent. Het was even slikken dat iemand anders er met 1.250 euro vandoor ging. Letterlijk, want na de prijsuitreiking in Almere streken Nelly en ik hier neer. Mijn inzending staat trouwens hier. De winnende verhalen zijn terug te vinden op deze site.

Droge nacht, ijzige ochtend

Donderdag- ochtend half acht. Inderdaad, het ochtendhumeur hangt nog als een dikke zwarte wolk boven de dames. En dat terwijl papa toch zo z'n best gedaan had de dag met een positieve noot te laten beginnen. Wat was namelijk het geval? Anne-Grethe had voor het eerst een nacht zonder luier om geslapen. En was droog gebleven. Super natuurlijk, maar onze peuter begroette de loftuitingen op de voor haar kenmerkende, stoïcijnse wijze. En de neveneffecten van deze door papa uitgedeelde pluim waren ook niet mals. Noëlle vond het maar niks dat er al zo vroeg op de dag zoveel aandacht naar iemand anders ging. Michal ergerde zich zichtbaar aan de venijnige toespelingen op haar rol als enige luierdraagster van het huis. Hoog tijd dus om ze met rust te laten en ze voor de tv op verhaal te laten komen. Grappig detail aan deze foto: ze zitten alledrie met een babypop op schoot. En ze kijken er stuk voor stuk bij alsof de andere twee dat van hen hebben afgekeken.

No pictures

Lekker een weekend weg met de hele (schoon) familie. Uiteraard gingen er camera's mee om het bezoek aan Landgoed 't Loo (bij Wezep) voor het nageslacht vast te leggen. Eén videocamera, één onverwoestbare fotocamera die de oprichting van een zeker plaatselijke weekblad nog heeft meegemaakt, één camera die voor aan afbraakprijs bij een discountsupermarkt is gekocht. En een telefoon die ook foto's kan maken. Het resultaat van een weekend lachen, zwemmen, gieren, eten, brullen, drinken en achter kinderen aanrennen? Nul (0) afbeeldingen. Waarom? Weet niet. Te druk gehad met relaxen misschien. Wel hebben we wat, nu al legendarisch, filmmateriaal van oma die Bollo de Beer nadoet. Komen we later misschien nog eens op terug op deze plek. En, zult u denken, waar komt de foto bij deze blog dan vandaan? Van Internet. Gemaakt door iemand die ooit ook in dit park vakantie vierde en bij zichzelf dacht dat het misschien wel een goed idee was om een plaatje te schieten van de plek waar ooit een blije papa met een bolderkar vol kinderen voorbij zou wandelen.

Schoonmoe

Ik had haar afgelopen weekeinde natuurlijk kunnen voorbereiden. Maar mijn lieve schoonmoeder kennende had ze lang niet zo ontspannen op de foto gestaan als ze van tevoren had geweten dat Ritske dinsdagmiddag langs zou komen. Beter dus om haar te laten overrompelen door de fotograaf van Het Urkerland. En waarom staat deze foto donderdag in de krant? De witblauwe vrijzwemkaartjes verdwijnen en daar wilde zwembaddirecteur Bert Schreuder graag wat aandacht voor in de krant. Of het niet leuk zou zijn om er dan een foto van die kaartjes bij te zetten. Terwijl je schoonmoeder ze vasthoudt', zei hij erachteraan. 'Mooi', dacht ik, veilig achter mijn computer en ik mailde terug dat het prima was en wanneer ze werkte. 'Kan niemand zeggen dat het mijn idee was', gniffelde ik bij mezelf. Toch zegt iets in deze blik mij dat ik zwaar in de problemen kom als ik haar weer zie...

Ziekig

'Ziekig', noemt ze het zelf. En het betekent niet dat ze wat onder de leden heeft. Nee, ziekig, dat luistert heel nauw. Het is een combinatie van zielig, verdrietig, ziek en chagrijnig. Alle woorden die volgens haar gekoppeld kunnen worden aan niet zo leuke dingen. Onlangs was ze erg ziekig, toen ze met een gebroken sleutelbeentje naar het ziekenhuis moest om foto's te nemen. En vanochtend had ze het weer. Ze moest naar de oogjesdokter, omdat haar prachtige kijkers nog wel eens scheef willen staan. Met name als ze moe is. Anne-Grethe had begrepen dat de oogjesdokter ook in het ziekenhuis huist en daarom was ze ziekig. Ook al zei mama nu tien keer dat er niet weer van die vervelende foto's gemaakt moesten worden. Ze vertrouwde het gewoon niet. Ze bleef ziekig. Gespannen zouden wij misschien zeggen. Al dekt dat woord niet helemaal de lading. Nee, nu ik erover nadenk is er geen ander woord dat beter omschrijft wat ziekig is dan, eh... ziekig.

Eruit of erin

Dinsdag. Ons wekelijkse basketbal- avondje. Maat Gerrit is in vorm. Hij is scherp in de 'fast break' en niemand komt hem ongeschonden voorbij. Hij steekt in elk geval een handje uit, in een poging de bal te ontfutselen. En dan gaat het mis bij zo'n actie. Hij jodelt het uit. 'Och heden, die is uit de kom', zegt hij, terwijl hij zijn gehavende rechterringvinger (het topje staat er dwars op) angstvallig vasthoudt. Het spel stopt. Iedereen kijkt angstig richting Gerrit, die op het punt lijkt te staan om in elkaar te zakken. Dan volgt een misselijk krakje en een diepe zucht van Gerrit. 'Hij zit er weer in', zegt hij dan ineens en verdwijnt dan richting de koude kraan in de kleedkamer. Iedereen stomverbijsterd achterlatend.

Dragen!

Het leuke aan een derde kind is dat je kunt vergelijken. Kan ze eerder haar hoofd optillen dan de andere twee. Is haar poep geler? Of juist meer richting beige? Met het vergelijken komen ook de overeenkomsten bovendrijven. Zo kunnen we nu met aan zekerheid grenzende waarschijnlijk vaststellen dat een mix van Jelle- en Nellygenen leidt tot spruiten die onvast ter been zijn, maar goed van de tongriem gesneden. Zo kan Michal (1 jaar, 3 maanden en 10 dagen oud) nog steeds niet los lopen. Gelukkig kan ze al heel wat woordjes brabbelen. Zegt ze gewoon: 'Dragen!' Probleem opgelost.