Leerling-journaliste

Vroeger mochten mijn broer JW en ik in de vakanties mee naar het werk van mijn vader. Zaten we uren te stempelen, dronken oploskoffie en (toen nog revolutionair) soep uit een zakje. Dan dwaalden we door het immense pand van Hoegen Dijkhof BV en broedde ik stiekem op een plan om 1 miljoen blanco kopieën te maken en die als lege velletjes te verkopen. Toen mij verteld werd dat de blaadjes vooraf in het apparaat geladen moesten worden en dus niet spontaan ontstonden als je op de groene knop duwde, stortte mijn wereld even in. Afgelopen week nam ik Noëlle voor het eerst een middagje mee naar het werk. Ze bewerkte het leesrooster (tot en met december) voor het kerkblad, haalde koffie, deed wat spelletjes en oefende op de correcte uitspraak van het woord stagiaire. Toen er een melding 'Dier in nood' binnenkwam, sprong ze juichend op van haar stoel. Net Jelle, concludeerde de rest van de redactie.

Valentijn

Nelly en ik doen niet aan Valentijn. Dat zeggen we met uitgestreken gezichten, terwijl we voor komend weekend heel schijnheilig aan nachtje B&B en een avondje uit eten op het programma hebben staan. Commercieel gedoe hoor, dat 14 februari-circus. Hoe dan ook, het hartje van onze Noëlle klopte al dagen harder dan normaal. Ze was iets in elkaar aan het knutselen. Maar voor wie? Maandagochtend vroeg kwam de aap uit de mouw. Ze had haar wekkertje op half 7 gezet (op zich al een groot gebaar), daarna had ze samen met haar nieuwsgierige, wakker geworden zusjes een ontbijtje gemaakt voor papa en mama. Alleen jammer dat papa om kwart over 5 al richting werk was geslopen. Maar goed, het gaat natuurlijk om het gebaar. Voor jongens was deze dag geen aandacht. Alhoewel... Zowel de inbox van Hyves als de klep van de brievenbus werden met argusogen in de gaten gehouden. En dan op zo'n dat-vraag-ik-immers-elke-dag-wel-een-keer-toontje informeren of ik de postbode al door de straat heb zien lopen.

Karel I, de tweede

Hoe zullen we dat eens netjes zeggen?... Anne-Grethe gaat haar eigen gangetje. Is ze plotseling verdwenen, dan kan ze op de gekste plekken de vreemdste dingen aan het uitspoken zijn. Daar kun je als ouder wel eens knap geïrriteerd van worden. Maar ik kan ook vreselijk genieten van haar eigenzinnigheid. Hoe ze vol overgave een koekje eet. Haar blaffende kuchje dat de kop opsteekt wanneer ze ergens druk mee bezig is. Of dat Sponge Boblachje als ze snode plannen uitvoert. En zie haar hier eens lekker huiselijk in de weer met poes Real en 'klassebeer' Flip, die deze week weer eens te gast was. Een heerlijkheid, zo'n meid. Maar zou er door haar rijke, eigen wereld niet van alles en nog wat aan haar voorbij gaan? Komt ze thuis met twee vette A's op haar rapport. Mijn schoonvader zei altijd dat er maar één Karel I was. Tegenwoordig zijn er twee.