Christine!

Het leuke aan mijn weblog vind ik de mogelijkheid om terug in de tijd te gaan. Herinneringen zijn daarvoor volstrekt ongeschikt. Je herinnert je zaken bijna altijd verkeerd, of gewoon helemaal niet. Daarom heeft het waarde om nu dingen op te schrijven die nu nog volstrekt vanzelfsprekend zijn. Dat Christine bijvoorbeeld geboren werd nadat haar moeder een week met weeën rondliep. Dat het vrijdagmiddag 21-12 allemaal pas goed op gang kwam en toen ruim twee uur duurde voordat ze geboren werd. Dat Christine bijna 8 pond zwaar was en beresterk. Ze tilde meteen haar hoofd op om te checken waar ze nu toch weer was beland. Op slag vergaten we ons voornemen om haar streng toe te spreken vanwege dat domme, zinloze en uiterst pijnlijke getrap in moeders buik. In de dagen die volgden, ontpopte Christine zich tot een gulzig, tevreden, snelgroeiend wezen. En slapen dat ze kan. 'Je zou haar bijna gaan missen, zoveel ligt ze op bed', zei ik vanochtend, wetend dat het met baby's ook zo weer anders kan zijn. Ook het vermelden waard: de 3 grote zussen zijn erg trots. En geen spoor van vreemd gedrag om een (vermeend) gebrek aan aandacht op te heffen. De geboorte kwam trouwens op precies het juiste moment, want door alle feestdagen kan ik nu bijna constant thuis zijn.

Waar blijft die blog?

Schoonvader aan de telefoon. Waar of de blog over onze Christine blijft. Hij heeft natuurlijk helemaal gelijk. Er waren tijden dat ik op deze plaats elke bijzondere uiting van ons kroost terstond wereldkundig meemaakte. En dan zou ik bij de geboorte van nummer vier verstek laten gaan? Dat kan natuurlijk niet en dat zal me op een dag ook stevig ingewreven worden, vrees ik. Verzachtende omstandigheid is dat ik via Twitter al heel veel aandacht aan onze spruit heb geschonken. Op vrijdag 21-12-12 werd haar komst na precies 45 minuten wereldkundig gemaakt via dit medium. En daarna kwam er elke dag een verse foto. De vraag is nu of (en wanneer) ik daarmee weer ga ophouden. 'We moeten nu al op Twitter om onze kleinkinderen te zien', meldt schoonvader schamper aan zijn wederhelft, die zich ook al verontwaardigd aan de andere kant van de lijn blijkt te bevinden. Toch evengoed maar even een link. Klik hier voor mijn twitterberichten. Dan beloof ik dat ik ook op deze weblog verslag blijf doen.

MONO (2)

Ze speelden slechts vijf nummers (evengoed 55 minuten concert). En van die vijf waren er drie waarvan ik had gehoopt dat zij ze niet zouden spelen. En het publiek was festivalpubliek dus anders dan het ademloze publiek destijds in Hamburg. Toch was mijn tweede MONO-concert, vorige week in Utrecht, opnieuw een bijzondere ervaring. Deze vier Japanners hebben de afgelopen jaren heel bijzondere knopjes in mijn psyche weten te vinden. Zo is er het knopje waarop ze drukken als ze een concert beginnen met Ashes in the Snow. Dan staan de tranen in mijn ogen en heb ik kippenvel van mijn kop tot mijn staart. En dan is er Tamaki Kunishi, de enige vrouw in dit gezelschap. Bijna 43 jaar oud is ze. Mager als een lat en wallen als zandbanken onder haar ogen. Maar ze is de baas van het hele spul. Geruisloos varieert ze tussen basgitaar, piano en glockenspiel en ze regeert iedereen met haar ogen. Inmiddels touren ze door Engeland en daarna Azië, Zuid-Amerika en Zuid-Europa. Dat ze maar snel weer in de buurt mogen komen.

Wee(tje)?

Twee keer nu vertrok Nelly's gezicht plotseling 's avonds. 'Dat leek wel een wee...' Van de schrik rees ik op uit de bank. Koffie zetten, een beetje rommel opruimen, telefoon aan de oplader en nog even poepen. Je weet maar nooit hoe lang de nacht wordt immers. Maar beide keren was het vals alarm. En dus blijft het grote wachten op ons vierde wonder aanhouden. En net zoals ik me nu eigenlijk niet echt kan voorstellen dat we straks ineens een baby hebben, zo kunnen we ons straks waarschijnlijk niet meer inbeelden hoe het zonder haar was.