Zielig eten

Afgelopen zondag hebben we haas gegeten. Niet voor het eerst, maar nieuw was wel dat ik dit exemplaar zelf heb klaar gemaakt. Mijn schoonmoeder (die er zelf trouwens beslist niet van eet) maakt met kerst altijd prima haas met bier, druiven en room, maar deze keer koos ik voor een recept met wijn. In vogelvucht: gevild beest verdelen in rug, poten en borstkas. Anderhalf etmaal laten marineren in rode wijn (Que Mas: lekkere Chileense powerwijn voor bijna niks), knoflook, olijfolie en wat provencaalse kruiden. Afdrogen, bezouten, bebloemen en lekker fel aanbakken. Twee uur laten sudderen met de marinade. Vlees uit pan, warm houden en saus binden met maizena. Opeten. Heerlijk. Maar wel zielig hè? Zo'n arm beest. Zo dood geschoten in het open veld. Nee, dan kip.

Geen sticker

Kijk goed naar deze foto. Klik 'm maar even aan. Wat denk je te zien? Een meisje dat op een potje zit te plassen? Fout! Kijk nog eens. Zie je de grond rondom de tafelpoot? Weet je wat dat is? Juist... Dit is namelijk geen foto van een meisje dat op een potje plast, maar een foto van een meisje dat na heel lang weigeren plotseling verdacht gedwee op haar potje gaat zitten. En dat alles in de hoop dat we daardoor, en door haar lieve gezichtje, bereid zijn te vergeten dat ze zojuist op minder dan twee decimeter van het beoogde doel haar water heeft laten lopen. Nou, geeft niks hoor meid. Maar deze keer heb je toch echt geen sticker verdiend.

Taaltalenten

Terwijl de één (Anne-Grethe) je keer op keer blijft verbazen met haar taalont- wikkeling, leest de ander (Noëlle) alles wat los en vast zit. En ook haar ontwikkeling is verbluffend. Halverwege groep 2 leest ze al hele zinnen achter elkaar (trotse vader gezever-alert). Anne-Grethe kan natuurlijk nog lang niet lezen, maar zij is weer voor de verrassende uitspraken. Dan zegt ze 'Genoeg!' als je achter haar aan zit. Of ze zegt heel wijs: 'Is gezellig' als ze rond schemertijd de pas aangedane lichten in de huiskamer weer uitdoet. Maar soms wisselen ze van rol. Zo stelde Noëlle van de week voor om gezellig een spelletje 'Prins erger je niet' te doen. En dan weet je weer even: ze kan wel heel slim de oren van je hoofd lezen, het blijft ook gewoon mijn kleine meisje.

Schoel

Op zondagmiddag doe ik graag een 'kuiertjen'. Niet door Nagele vanzelf, want dat heb je met één keer Sint Maarten per jaar wel gezien. Voor fijn wandelen rijd ik met één, twee of (binnenkort) drie dochters naar Urk, naar het Oude Dorp. Ik parkeer ergens aan de rand en probeer dan zonder vooropgezet plan aan het dwalen te raken. Dan is Oud Urk op z'n mooist. Wat ik er zoek? Geen idee. Tot vandaag. Afgelopen nacht droomde ik namelijk dat ik weer op de Wilhelminaschool zat. Alles was nog net zo vertrouwd als toen ik er in 1988 afscheid nam, als leerling van de laatste groep 8 die afzwaaide van dit monumentale schoolpaleis. Nog denk ik met weemoed terug aan dit lieve gebouw, met z'n knusse voorpleintje, de zee van speelruimte aan de andere kant, z'n statige trap, de vloeren van versleten tegeltjes, z'n zolders vol lesboekjes uit het jaar nul en rookverslaafde meesters die je om een pakje peuken naar Lumme stuurden. Dat mis ik dus. En dus blijf ik dwalen met mijn dochters, om alles maar goed in me op te nemen. Voordat projectontwikkelaars weer een stukje nostalgie in handen krijgen.

Voornemens

Nieuwjaar. Heerlijk. Weg met de lucht van 'weer vlees' en de smaak van kliekjes wijn. Positief vooruit kijken in plaats van mijmerend achterom. Nieuwe ronde, nieuwe kansen. Alles kan. Dit jaar gaan we het anders doen. Dat boek (De Toverberg, 933 pag.) gaan we, in tegenstelling tot 'Schuld en Boete' wel uitlezen. Die tv gaat nu eens uit. En die weblog wordt keurig netjes bijgehouden. Terwijl ik dit tik komt Nelly de kamer in met een pak hamburgers dat de feestdagen heeft overleefd. 'Houdbaar tot 2 januari', zegt ze peinzend. 'Weggooien?' 'Nu opeten', zegt een stemmetje binnenin me. 'De duivel!' roept stemmetje twee erachteraan. 'Nu bakken en morgen opeten', zeg ik dapper.
Bijgaande foto zou trouwens kunnen doen vermoeden dat de kinderen zich hebben voorgenomen om dit jaar hun hardwerkende ouders bij te staan in het huishouden. Dat vermoeden berust volledig op onjuiste veronderstellingen.