Schoel

Op zondagmiddag doe ik graag een 'kuiertjen'. Niet door Nagele vanzelf, want dat heb je met één keer Sint Maarten per jaar wel gezien. Voor fijn wandelen rijd ik met één, twee of (binnenkort) drie dochters naar Urk, naar het Oude Dorp. Ik parkeer ergens aan de rand en probeer dan zonder vooropgezet plan aan het dwalen te raken. Dan is Oud Urk op z'n mooist. Wat ik er zoek? Geen idee. Tot vandaag. Afgelopen nacht droomde ik namelijk dat ik weer op de Wilhelminaschool zat. Alles was nog net zo vertrouwd als toen ik er in 1988 afscheid nam, als leerling van de laatste groep 8 die afzwaaide van dit monumentale schoolpaleis. Nog denk ik met weemoed terug aan dit lieve gebouw, met z'n knusse voorpleintje, de zee van speelruimte aan de andere kant, z'n statige trap, de vloeren van versleten tegeltjes, z'n zolders vol lesboekjes uit het jaar nul en rookverslaafde meesters die je om een pakje peuken naar Lumme stuurden. Dat mis ik dus. En dus blijf ik dwalen met mijn dochters, om alles maar goed in me op te nemen. Voordat projectontwikkelaars weer een stukje nostalgie in handen krijgen.