Sint dinges

Sinterklaas is ook in Nagele geweest. Een verademing voor de man na de doorgaans hectische Urker aankomsten. Hier lopen kinderen blij en braaf een rondje (sorry: vierkant) door het dorp en zetten ze zich ordelijk neer op bankjes in de feesttent. Dan wachten ze netjes tot hun naam wordt omgeroepen en gaan ze (als ze durven) naar voren. Anne-Grethe en Michal klommen zonder schroom op het podium. Daar vertelde Anne-Grethe trots over haar toekomstplannen om prinses te worden. En Sem zou schitteren aan haar zijde. Neeflief probeerde ter plekke onzichtbaar te worden, maar moest ook op de bühne, waar hij alles ontkende. Tot slot mocht Anne-Grethe een liedje zingen. Grote hilariteit toen ze een Sint Maartenliedje inzette. Vroeg de man in jurk enigszins gekrenkt: 'Wie ben ik?' Zegt die goochemerd: 'De Sint'. Je hebt haar echt nergens mee.

Script

Noëlle: Ik heb pijn.

Michal: Ik heb ook pijn.

Papa: Wie pijn heeft mag vroeg op bed. Wie heeft er pijn?

Noëlle: -

Michal: -

Anne-Grethe: Noëlle en Michal hebben pijn.

Noëlle: Ik heb geen pijn.

Michal: Ik heb ook geen pijn.

Ga terug naar het begin van deze dialoog, vul voor 'pijn' een ander woord in (bijvoorbeeld jeuk of dorst) en lees 'm nogmaals. Laat het geheel plaatsvinden aan een eettafel met steeds kouder wordende stukken pizza en je hebt een prachtig psychologisch drama dat desnoods uren voort kan slepen.

Dagboek van een Rover Tourer

Maandagavond zou Jelle me naar Nijmegen rijden, maar die was ziek en dus kroop Nelly achter mijn stuur. Ook goed dacht ik nog. Ze zette me in een kille parkeergarage neer en net toen ik me klaar wilde maken voor de nacht, dook ze weer op, met haar vriendin en die stak gemeen een sleutel in mijn slot. Help! Iedereen weet toch dat ik daar finaal kramp van in mijn startonderbreker krijg. Er moest met spoed een ANWB-dokter bij komen en die oordeelde dat opname gewenst was. Ik werd gestald in Wijchen. Sowieso al geen pretje, maar het stak me nog het meest toen ik Nelly de woorden 'ouwe bak' hoorde gebruiken. Okee, ik heb schade rechtsvoor, maar wie heeft dat op haar geweten... Affijn, gisteren werd ik per ambulance thuis afgeleverd. Gelukkig werkte de afstandsbediening nog en schoot mijn boordcomputer in één keer uit de stress. Oh, oh, oh, wat waren ze toen weer blij met hun ouwe bak.

Klaagzangen om bij weg te smelten

Herfst, november, kredietcrisis, griep, malaise, maandag- avond. Het klinkt warempel als een samenvatting van een cd van Morrissey. Niet zo vreemd dus dat Nelly en ik maandagavond in Nijmegen naar een concert van deze aartsmelancholicus gaan. Morrissey bracht Nelly en mij bij elkaar. Zij was verzot op 'm vanwege zijn tekstuele bijstand (tell all my friends, I'don't have too many) op sombere pubermomenten. Ik had gehoord dat zijn band (The Smiths) cool werd bevonden door bands die ik weer cool vond. Zo kon het gebeuren dat ik een cd van Nelly leende en voor het eerst van mijn leven bij haar thuis kwam. Van het een kwam het ander en de rest is geschiedenis. Gek genoeg smelten wij dus helemaal weg bij het gerejemiëer van deze klaagzanger.