Alles voor Haïti

Haïti heeft ook diepe indruk gemaakt op onze Noëlle. Niet dat ze er van wakker ligt ofzo, maar ze heeft wel kordaat besloten dat het tijd is om de handen uit de mouwen te steken. Onlangs was ze bij een vriendinnetje op de buurt in touw bij 'Sneeuwschuiven voor Haïti'. Binnenkort gaat ze het bewustzijn van haar klasgenoten verder aanwakkeren met een spreekbeurt over haar sponsortante. En uiteraard roerde ze zich ook toen op school het 'Vingerhaken voor Haïti' losbarstte. Ze kwam tot iets meer dan drie meter en liet zich daarvoor betalen door de buurt. Eigenwijs ging ze op eigen houtje langs de deuren. Een dag later hoorden we in de supermarkt hoe ze te werk ging:

Oudere buurman: 'Dag meisje, is het voor Haïti?'

Noëlle: Jazeker, we gaan vingerhaken!'

Oudere buurman: 'En wie ben jij dan?'

Noëlle: 'Daar gaat het niet om, het gaat om Haïti!'

Multiculti

Een ochtend met Anne-Grethe op stap gaan is een echt avontuur. Vanochtend waren we net in Lelystad aangekomen toen ze plassen moest. Ik besloot wat te gaan drinken bij de La Place. Na uitgebreid ienemienemutten tussen chocomel en fristi (fristi won) kwamen we bij de kassa, waar ik net een tientje aan de caissière wilde overhandigen, toen mijn middelste dochter toesloeg. 'Ben jij arm?' wilde ze weten. De jonge vrouw (met hoofddoek en een buitenlands georiënteerde stamboom) vroeg vriendelijk wat ze zei. 'Ben. Jij. Arm?' herhaalde Anne-Grethe haar vraag luid en duidelijk. Mijn tientje zweefde nog boven de kassala, de grond brokkelde langzaam onder me af en terwijl ik alleen maar kon vrezen wat haar volgende woorden konden zijn, greep ik tot mijn eigen verrassing kordaat in. 'Vraag je dat omdat ik haar geld geef?' hoorde ik mezelf zeggen. Gelukkig vond ze het toen ineens nodig om aan een stapel dienbladen te likken. Uiteraard volgde even later een kort lesje multiculturele samenleving, maar ik vrees het volgende hoofddoekje met grote vreze. Oh ja, en oudere moslima's identificeert ze doorgaans als 'de heks van Sneeuwwitje'. Waar moet het heen met Nederland?

Bankoverval

Trots stapte papa in de auto. Op weg naar Emmeloord om de financiële zaken van zijn meiden te regelen. Noëlle een storting. Anne-Grethe een spaarpot en Michal een rekening. Oh ja, en papa een nieuwe random reader. Noëlle haalde Emmeloord niet eens. (Kortstondig) misselijk kon ze tien minuten na vertrek weer aan de Noorderlaan afgeleverd worden. De andere twee namen eenmaal in het Rabobankfiliaal jubelend de benen. Een hypotheekgesprek in een tot dan toe stil hoekje, werd ruw verstoord. Mantelpakjes schoven onrustig heen en weer op hun stoelen. Ogen priemden verstoord in onze richting. De muzak verzoop in het gejoel. Toen ik ze eenmaal achter een playstation had gestald sloop ik stiekem naar een balie om z.s.m. de formaliteiten af te handelen. Dat hadden ze snel door en dus werd ter plekke de medewerkster ondervraagd, gevochten om de nieuwe spaarpotten en meubilair versleept. Nadat ze er bijna in geslaagd waren om tussen de draaideur te komen, hadden ze op de terugweg ook nog de energie om te strijden om de foeilelijke gifgroene Rabobankrups, die we als oprotpremie hadden meegekregen. Toen, ja toen pas, werd papa even echt boos. Onbegrip en verdriet vochten om voorrang in hun vochtige oogjes.

Iets doen

Mikelange heet ze. En ze heeft een ereplek in het huis van mijn vader en moeder. Trots staat haar foto zij aan zij met die van de kleinkinderen. En af en toe stuurt ze een briefje (in het Frans) en een nieuwe foto, waarop ze weer is gegroeid en meestal tevreden lacht. Ze hoort er echt bij, ook al woont ze helemaal in Haïti. Sinds deze week ligt haar hele land aan puin na een verschrikkelijke aardbeving en we kunnen alleen maar hopen en bidden dat zij er beter af is gekomen dan veel van haar landgenoten. Het is om moedeloos van te worden. Mensen die al bijna niets hebben en die dan zo hard getroffen worden. Je kan ook iets doen.

Verven

Olifantenarmen verven. Dat was vanochtend haar eerste werkje op de peuterspeel- zaal. Michal maakte gisteren kennis met de juf en mocht vandaag al debuteren. Na twee keer een puzzel maken onder mijn vleugels, vloog ze uit naar de poppenhoek, waar ze meteen contact maakte. Even later in de kring legde ze af en toe haar van alle indrukken moe geworden hoofd tegen me aan, maar babbelde ze volop mee. Kortom: al is ze nog maar net tweeënhalf geweest, ze was er echt klaar voor om een stapje verder in de wijde wereld te zetten. Dan hoor je trots te zijn als ouder. En geloof me, dat ben ik ook. Dat ben ik. Ook.

Lui zweet

Feestdagen zijn een vicieuze cirkel. Je eet en drinkt meer dan normaal, daardoor wordt je moe, lig je langer op bed en heb je als je eenmaal weer wakker bent eigenlijk alleen nog zin in meer eten en drinken. De afgelopen twee weken passeerden onder anderen een haas, een kalkoen, twee kerstpakketten, een gourmetfestijn en een GBU-nieuwjaarsfestijn de revue. Gelukkig is het inmiddels nieuwjaar en ik was bijna opgelucht dat mijn wekker vanochtend weer eens lekker vroeg (6:00) ging. Over een paar weken weer vasten en daarna een nieuwe lente met nieuwe fietsroutes. Weg met dat luie zweet! Maar zulke luie, knusse middagen als op deze foto mogen van mij wel elke dag.