Vleseloos lekker

Het BBQ-seizoen is weer begonnen. Daar zag ik eerlijk gezegd toch wel een beetje tegenop. We doen niet meer aan kiloknaller- pakketten en dat is toch, ehh, slikken als je gewend bent aan eindeloze rijen shaslicks, burgers, kipvleugels, spareribs en speklappen, die ondanks de diverse stadia van verkoling waarin ze verkeren, heerlijk smaken met een dikke lik samba-, kerrie- of knoflooksaus. En vegetarische alternatieven? Dat kan nooit wat zijn toch? Nou... De druivenbladeren gevuld met ricotta, dadel en amandel waren wat aan de zoute kant. Maar de rolletjes van aubergine met fètakaas, zongedroogde tomaat en basilicum waren subliem. En dan hadden we nog notenburgers, een ontdekking! Hier het recept.

Bad guy Michal

Jongste kinderen zijn vaak kleine prinsjes of prinsesjes, met alle bijbehorende privileges. Ook onze kleine Michal kan bij velen heel wat potjes breken. Komt ook door haar verbluffende oogopslag en aaibare krullenkop. Maar we zijn toch ook realistisch genoeg om te erkennen dat het engeltje ook een peuterpuber is. Vandaag echter, is niet het juiste moment om daarover uit te weiden. Onze schat wordt namelijk 3 jaar (drie!). Daarom een prachtige foto, waarop ze samen met neef en zussen het verhaal van Daniël in de leeuwenkuil naspeelt. Anne-Grethe (met mantel) is de berouwvolle koning, Daniël (en de leeuw) spelen uiteraard zichzelf en Noëlle is de (apocrieve) bezorgde vriendin. Michal speelt de bad guy. Ook de verleiding om over die rolverdeling uit te weiden onderdrukken wij vandaag. Van harte gefeliciteerd lekkere schat!

Paris

Nelly en ik hebben drie dagen Parijs achter de rug. Als 'embedded journalist en co' in het kielzog van het jubilerende mannenkoor Hallelujah, ontdekten we de lichtstad. Het was bijzonder: ik was nog nooit in Parijs geweest en toch was het een feest van herkenning. Slotritten van de Tour, stukjes Da Vinci Code, Hector Mallot, Je suis, tu es etc. in VWO 2, Herbi en Louis de Funes. Het kwam allemaal samen. Grote verrassing was trouwens het Panthéon, de kathedraal waar Frankrijk haar helden eert. Ondanks een dun laagje geestelijk vernis is 't een heiligdom van de mens, met Voltaire en Rousseau als Petrus en Johannes en de Slinger van Foucault als altaar. Ik kende het van het even fascinerende als gecompliceerde boek van Umberto Eco, maar besefte pas dat de slinger in het Panthéon hing toen ik er oog in oog mee stond. Het kan me mateloos boeien, zulke pracht en praal, maar het deurtje van mijn hart ging later die dag toch pas echt open bij dit. De hardrock van de koormuziek volgens Nelly. Op de foto staat Nelly trouwens te geinen bij de Dôme des Invalides, de laatste rustplaats van Napoleon. Ze steekt echt overal de draak mee...

Tsjak!

BOEM! In het zevende en laatste partijtje basketbal tijdens het BKU-toernooi, gaat zo ineens het licht uit. Mijn tegenstander heeft de bal vol in mijn gezicht gegooid, in een poging die binnen de lijnen te houden. Gevolg: acute hoofdpijn, bloedsmaak in de mond en een bloederige brilafdruk in mijn neus. Of het gaat, willen mijn geschrokken teamgenoten weten. Tuurlijk! Ik ren lekker verder (welke kant moesten we op?), probeer weer te zien met mijn rechteroog (staan we voor?) en kom er pas na een minuut achter dat mijn brillenglas helemaal vies is (Jelle heet ik toch?). Als ik die even heb schoon gepoetst, krijg ik voorzichtig weer een bal (mijn ploeggenoten wachten nog steeds op het moment dat ik omval). Ik leg, mede tot mijn eigen verbazing, aan voor een driepunter. In een fractie van een nanoseconde besluit ik precies tussen de ringen (ik zie er twee) te mikken. Tsjak!