Tsjak!

BOEM! In het zevende en laatste partijtje basketbal tijdens het BKU-toernooi, gaat zo ineens het licht uit. Mijn tegenstander heeft de bal vol in mijn gezicht gegooid, in een poging die binnen de lijnen te houden. Gevolg: acute hoofdpijn, bloedsmaak in de mond en een bloederige brilafdruk in mijn neus. Of het gaat, willen mijn geschrokken teamgenoten weten. Tuurlijk! Ik ren lekker verder (welke kant moesten we op?), probeer weer te zien met mijn rechteroog (staan we voor?) en kom er pas na een minuut achter dat mijn brillenglas helemaal vies is (Jelle heet ik toch?). Als ik die even heb schoon gepoetst, krijg ik voorzichtig weer een bal (mijn ploeggenoten wachten nog steeds op het moment dat ik omval). Ik leg, mede tot mijn eigen verbazing, aan voor een driepunter. In een fractie van een nanoseconde besluit ik precies tussen de ringen (ik zie er twee) te mikken. Tsjak!