Ons Antwerpen

Met korte vakanties heb je meestal het gevoel dat je ergens te gast bent. We hadden het eerder dit jaar in Parijs en in Duitsland. Maar afgelopen weekend in Antwerpen, kwamen Nelly en ik een beetje thuis. We parkeerden onze auto op onze Linkeroever en wandelden door ons tunneltje naar de stad. Daar picknickten we in ons park, genoten van friet van ons favoriete kot, dronken bier op onze Grote Markt en smulden bij ons nieuwe lievelingsrestaurant. Het hotel was weliswaar voordelig en zeer centraal gelegen, maar komt niet op ons te-onthouden-lijstje. (Denk: borg voor de afstandsbediening/ receptie achter kogelwerend glas/ low life/ NY/ 70's/ De Niro). Maar zondagochtend was het slaapleed snel geleden na een ontbijt bij Starbucks en bleek dat Onze Lieve Heer ook in ons Antwerpen gewoon kantoor houdt op zondagochtend en sloten we ons bezoekje af met een welgemeend 'Tot ziens mooie stad aan de Schelde'.

Inlezen voor Antwerpen

Morgen gaan Nelly en ik twee dagen naar Antwerpen. Heeft nog te maken met onze elfjarige echtverbinte- nis. In aanloop op deze trip leek het me een goed idee om de dubbelroman Lijmen/Het Been van Willem Elsschot te lezen. Hij (of Hubert Lampo) is de beroemdste Antwerpse schrijver ooit. Het was een grote schok dat juist dit boek in Brussel speelt. Alsof Feyenoord haar nieuwe stadion in de Bijlmer bouwt. Maar los daarvan is het een ongelooflijk sterk verhaal. Qua diepgang scheert het losjes langs de grote thema's (schuld en boete enzo) en ondertussen lig je om de twee pagina's krom vanwege zijn zeer bijzondere gevoel voor humor. En met iets meer dan 200 pagina's ben je al uit en thuis. Maar het is vooral de kunst van het schrijven die deze, in elke kringloopwinkel verkrijgbare, dubbelroman zo fantastisch maakt. Elsschot schrijft aantrekkelijk, onderhoudend en rechttoe rechtaan. Dat is vooral bijzonder als je bedenkt dat de romans geschreven zijn in 1924 en 1938. Wie nu de indruk heeft dat onze trip van hoog cultureel niveau zal zijn, heeft het trouwens mis. Denk: friet, bier, echte Vlaamse mayonaise en poolen.

Huisvlijt

Vrijdagmiddag kwam Monica langs met een emmer pruimen. Zaterdag- ochtend had een mysterieuze weldoener drie sappige komkommers voor de deur gelegd en die middag kregen we via via vier dikke Espeler preien en een knots van een courgette. Gisteren plukten Noëlle en Daniël nog een pondje bramen bij elkaar. Het mag duidelijk zijn: huize Bakker is hard op weg naar totale zelfvoorzienendheid. Zeker als je daarbij bedenkt dat onze broodbakmachine sinds deze zomer elke dag een geurig brood aflevert. De heerlijk verse ingrediënten werden dit weekend met veel plezier omgetoverd tot friszoete pruimensiroop, Vichysoisse (koude preisoep), gegrilde courgetteplakken en dieprode bramensiroop. De komkommer heeft vandaag een ereplek tussen een pannetje eerlijk Echtenerbrugs rundvlees en verse sperzieboontjes. Ondertussen verliet ook nog een schaal heerlijke havermoutkoekjes onze keuken en wacht een zakje citroenen braaf op een toekomst als limonade. De foto bij dit stukje is (uiteraard) niet bij ons genomen, maar afkomstig van de inspirerende weblog van Teunie Luijk. We volgen haar huisvlijt, tips en recepten met veel plezier.

Mijn Indiase vriend en ik

Quizvraag: wie is de wereldkampioen schaak?... Fout, het is Viswanathan Anand. Wie? Een man uit India. Dat en het duizelingwekkende inwonersaantal van dat land verklaren waarom ik op Chess.com zo vaak India'ers tegenkom. Meestal vermelden ze in hun profiel gretig dat ze een belangrijke baan in de techniek, handel of ict hebben. Vanavond trof ik er weer één. Qua rating was hij gelijkwaardig aan mij, maar ik had al een paar biertjes op. En ik was melig. Schaken gaat dan niet meer zo goed. Chatten wel. Smul mee en ontdek de duistere kant van mijn Indiase vriend!

Puzzelen

Nelly en ik zijn dinsdag (op de dag van ons 11(!)-jarig huwelijksjubileum) naar de film geweest. Of moet ik schrijven De Film, want iedereen schijnt het deze dagen over Inception te hebben. Puzzelthriller, droom sci-fi, hersenmarteling. Het klopt allemaal. Zeker na het lezen van de recensies zit je twee uur lang op het puntje van je stoel en heb je na de tijd uren, nee dagen, stof om allerlei theorieën tegen het licht te houden. Met z'n tweeën hebben we er al een stuk of vijf. Ga een paar uur rondsnuffelen op Internet en je krijgt er gratis en voor niets nog tientallen bij. Alles kan, niets is zeker en ik begin te vermoeden dat ook regisseur Christopher Nolan geen idee heeft wat waar is. Hij heeft gewoon een monumentale film gemaakt waarover je wel moet napraten. Waar voor je geld dus of zoals hij zelf zegt 'entertainment'. Ik ben het er wel mee eens, al had ik dan toch liever die twee andere superfilms van 'm. En qua zelf-in-te-vullen-einden was ik nog steeds niet klaar met dit.

Hollandse jongen

Niet zo heel lang geleden was elke Hollandse jongen een handige jongen. Met een doos Meccano, een handje spijkers, een klosje garen en wat wrakhout kon hij alles maken. Huizen, boten, vliegtuigen, Deltawerken, you name it. Handigheid was een gegeven, die eigenschap was de grondtoon van je zijn. Velen maakten daarvan ook gebruik in hun dagelijks werk. De jongens die goed konden leren (zeg maar de Jelle Bakkers van die tijd) waren ook handig. Anno 2010 heb je twee soorten Hollandse jongens. De ene soort heeft alreeds op 12-jarige leeftijd het verstandige besluit genomen om een grondige studie aan de LTS te volgen. Ze zijn kind aan huis bij Gamma's en Praxisssen. Hun handen maken wat hun ogen zien. Uiteraard zijn ze gaarne bereid dat ook te doen voor die andere soort Hollandse jongen. Het soort dat 36 uur per week met het langzaam maar steeds zekerder uitdijende lijf tegen de rand van een bureau aan zit. Alleen vragen ze voor die diensten wel een riante vergoeding. Zo ontstonden zaterdagochtenden, waarop kantoorhelden de stoute schoenen aantrekken en in de weer gaan met boormachines, hamers en beitels. En lukt het dan, tegen alle verwachtingen in, om dat leuke kinderkapstokje aan een gipswand te bevestigen, dan is hij zo blij als een kind. Ook en vooral omdat met dat kapstokje een gat zo groot als een ei is weggewerkt. Een gat waarvan hij zelfs niet het begin van een idee had hoe hij dat anders had moeten wegwerken.