Zwemles

Anne-Grethe komt tegenwoordig tweemaal per week thuis met nat haar en een blik in haar ogen die het midden houdt tussen moeheid en hyperactiviteit. Inderdaad: ze zit op zwemles. Samen met buurtgenootje Amir. De pret begon onlangs al op de heenweg. Amir's hond heet Eva en dat bracht deze vroegwijze groep 3'er bij het scheppingsverhaal. We kakelden allemaal lekker door elkaar heen en voordat ik het goed en wel in de gaten kreeg, had op de achterbank de overtuiging post gehad dat de duivel in de vorm van een duif aan de eerste mensen was verschenen. Een dogma waar ze maar moeilijk van af te brengen waren. Na zwemles perste een roedel natte, bibberende kinderen zich vanuit de douches de kleedkamers binnen. Ieder vond een ouder, maar ik bleef moederziel alleen staan met mijn badhanddoek. Ik schuifelde voorzichtig de douches in. Niets. Keek in de wc's. Niets. De jongenskleedkamer, de hal. Niets. Totdat ik in het bad een strak koppie verwoed de schoolslag zag doen. Anne-Grethe, temidden van een volslagen andere groep zwemkinderen. 'Vind je het zó leuk?' vroeg de juf, die ook in de gaten had gekregen dat onze kleuter stilletjes bij een andere groep was aangesloten. 'Nee!' antwoordde die kortaf.

Joris

Hij heet Joris. Heel lang geleden (een jaar, dus 30% van Michals leeftijd) zat hij kortstondig bij onze jongste dochter op de peuterschool. Vlak voordat hij vier werd en vertrok, heeft hij Michal waarschijnlijk een keer lief aangekeken in de bouwhoek, want vanaf die dag is er maar één en dat is Joris. Vanuit het niets kan ze soms verzuchten: 'Ik mis Joris'. En als wij plagerig zingen 'Joris, Joris, trek 'ers aan zijn oris' is ze oprecht verontwaardigd. Ondertussen is ze de beste jongen misschien al wel tien keer tegen gekomen in het dorp, zonder hem te herkennen. Ook wij weten over Joris niet veel meer dan dat hij Joris heet. Zaterdagochtend stond Michal plotseling met haar jas aan en haar rugzak om voor me. Of ik haar naar Joris wilde brengen. Natuurlijk wilde papa dat. We stapten in de auto. Zij wist de weg. Zei ze. Eerst reden we een rondje om de supermarkt, daarna bonjourde ze me de grote weg op en even later reden we richting Schokland. Ik kreeg intussen een scherp signalement. 'Joris heeft grijs haar en groene ogen, zijn moeder is blond.' Toen ik Michal erop wees dat we op het punt stonden om 'in een ander land te komen' (namelijk Ens) begon ze voor het eerst te erkennen dat ze misschien niet helemaal precies wist waar haar geliefde woonde. Neemt natuurlijk niet weg dat er nog steeds maar één is voor Michal en dat is Joris. Trouwens nog even een dringende mededeling: Michal wenst niet langer Miesje Muis genoemd te worden.

Grapje

Anne-Grethe verkeerde gistermiddag weer in topvorm. Ze was samen met haar zusjes een middag bij haar beppe en had eerst al bedacht dat ze een lok haar van Noëlle kon afknippen. 'Want ik wil ook geel haar!' Maar tijdens het eten van een chocoladelolly kreeg ze pas echt een goed idee. Ze at de lolly op en nam het stokje vervolgens mee naar de wc. Daar deed ze een 'nummer 2', roerde met het stokje door 'de boodschap', zette haar liefste gezichtje op en liep terug naar de huiskamer. Of beppe misschien het laatste hapje van haar lolly wilde. Mijn moeder doorzag de list gelukkig. Of het opvoedkundig gezien juist is dat ik 's avonds gierde van het lachen bij het horen van dit verhaal, betwijfel ik zeer.