Joris

Hij heet Joris. Heel lang geleden (een jaar, dus 30% van Michals leeftijd) zat hij kortstondig bij onze jongste dochter op de peuterschool. Vlak voordat hij vier werd en vertrok, heeft hij Michal waarschijnlijk een keer lief aangekeken in de bouwhoek, want vanaf die dag is er maar één en dat is Joris. Vanuit het niets kan ze soms verzuchten: 'Ik mis Joris'. En als wij plagerig zingen 'Joris, Joris, trek 'ers aan zijn oris' is ze oprecht verontwaardigd. Ondertussen is ze de beste jongen misschien al wel tien keer tegen gekomen in het dorp, zonder hem te herkennen. Ook wij weten over Joris niet veel meer dan dat hij Joris heet. Zaterdagochtend stond Michal plotseling met haar jas aan en haar rugzak om voor me. Of ik haar naar Joris wilde brengen. Natuurlijk wilde papa dat. We stapten in de auto. Zij wist de weg. Zei ze. Eerst reden we een rondje om de supermarkt, daarna bonjourde ze me de grote weg op en even later reden we richting Schokland. Ik kreeg intussen een scherp signalement. 'Joris heeft grijs haar en groene ogen, zijn moeder is blond.' Toen ik Michal erop wees dat we op het punt stonden om 'in een ander land te komen' (namelijk Ens) begon ze voor het eerst te erkennen dat ze misschien niet helemaal precies wist waar haar geliefde woonde. Neemt natuurlijk niet weg dat er nog steeds maar één is voor Michal en dat is Joris. Trouwens nog even een dringende mededeling: Michal wenst niet langer Miesje Muis genoemd te worden.