Zwemles

Anne-Grethe komt tegenwoordig tweemaal per week thuis met nat haar en een blik in haar ogen die het midden houdt tussen moeheid en hyperactiviteit. Inderdaad: ze zit op zwemles. Samen met buurtgenootje Amir. De pret begon onlangs al op de heenweg. Amir's hond heet Eva en dat bracht deze vroegwijze groep 3'er bij het scheppingsverhaal. We kakelden allemaal lekker door elkaar heen en voordat ik het goed en wel in de gaten kreeg, had op de achterbank de overtuiging post gehad dat de duivel in de vorm van een duif aan de eerste mensen was verschenen. Een dogma waar ze maar moeilijk van af te brengen waren. Na zwemles perste een roedel natte, bibberende kinderen zich vanuit de douches de kleedkamers binnen. Ieder vond een ouder, maar ik bleef moederziel alleen staan met mijn badhanddoek. Ik schuifelde voorzichtig de douches in. Niets. Keek in de wc's. Niets. De jongenskleedkamer, de hal. Niets. Totdat ik in het bad een strak koppie verwoed de schoolslag zag doen. Anne-Grethe, temidden van een volslagen andere groep zwemkinderen. 'Vind je het zó leuk?' vroeg de juf, die ook in de gaten had gekregen dat onze kleuter stilletjes bij een andere groep was aangesloten. 'Nee!' antwoordde die kortaf.