Poeha omdat het moet

Poeha: boekpresentatie op de exacte plek waar 20 jaar geleden crimineel Klaas Bruinsma werd vermoord. En een borrel in het Hilton. Had van mij allemaal niet zo gehoeven. Maar het hoort er kennelijk bij als je meewerkt aan een boek. Ik schreef op verzoek van Elsevier-journalist Gerlof Leistra een hoofdstuk over misdaad op Urk. Mijn dertien pagina's gaan niet over gangsters en schimmige bv's, maar belichten vooral de rol die alcohol op Urk speelt. Een onderwerp waar we in de krant ook vaak iets mee (proberen te) doen, maar waar ik nu breder en dieper op kon ingaan. Gisteravond kreeg ik het boek dus echt in handen en deze week ligt het door het hele land in boekhandels. Uitgeverij Lebowksi (o.a. gespecialiseerd in true crime) hoopt er een paar duizend van te verkopen en, aangezien ik per verkocht exemplaar betaald word, hoop ik natuurlijk van harte met hen mee. En doe ik graag mee aan alle poeha.

Trouwens: het interview in Het Urkerland was niet van mij (stel je voor!) maar van mijn collega Gretha, die daar erg haar best op heeft gedaan.

Dag peuters

Miezerig weer buiten. Spinvis luisteren op Spotify en onze Michal die afscheid heeft genomen van de peuterschool. Je zou denken dat Koning Weemoed hier vandaag de scepter zwaait. Valt reuze mee. Toegegeven: het voelt als gisteren dat ik deze weblog schreef en hoe trots ik was toen ze die olifant verfde (oeps, toch even iets wegslikken). Maar het is toch ook prachtig dat ze maandag voor vast naar de basisschool gaat. En zo'n kleine kleuter vreet je immers ook op? En dan die peuterschool. De zoetzure lucht die rond half tien voor 't eerst je neus binnenkringelt en waarvan je rond tienen zeker weet: 't is stront (Hoelang is Michal eigenlijk al van de luiers af?). Een halfuurtje later heb je enkele verdachten op het oog en kan het gebeuren dat er één tegen je aanschurkt en iets brabbelt waarin je de woorden 'poep', 'kak' of 'wc' kunt onderscheiden. Als je dat wilt tenminste. Met toch iets van een schuldgevoel duw je zo'n rakker dan richting juf. Als beginnend oppaspapa (het moet ergens in 2004 zijn geweest) heb ik één keer een kind van een ander verschoond. De lucht, de smeerboel, de horror. Nee, de peutertijd ga ik ab-so-luut niet missen. Maar voor de zekerheid hoop ik wel dat niemand voorlopig in mijn buurt 'Molletje kan bijna niets zien' zingt. Waarschijnlijk krijgt de weemoed me dan terstond alsnog in zijn klauwen.

Je wordt maar één keer 4

Elke verjaardag is bijzonder, maar sommige zijn meer bijzonder. Als je kleinste meisje 4 wordt bijvoorbeeld. En ze dus geen peuter meer is, maar de eigenwijze kleuter wordt die ze eigenlijk al een hele tijd is en die vanaf maandag naar de basisschool gaat. Nelly is morgen jarig (ze wordt 30 en nog wat) en viert vandaag ook feest, maar onze kleine prinses stond erop dat mama zich daarbij op de achtergrond houdt. Zo mocht ze maximaal 3 cadeautjes in ontvangst nemen en zou alles daar boven aan haar toevallen. En ontbijt op bed mocht er vanochtend natuurlijk alleen voor haar zijn. Wij gehoorzaamden braaf, tja: weiger zo'n engeltje eens iets. Na de zang- en uitpaksessie (fietsmandje/playmobil/prinsenbarbie) kreeg ze brood, ranje en een ei geserveerd. Ze genoot en wist zeker: 'Dit is mijn allerleukste verjaardag ooit!'

Musical (spreek uit: Mulsi Cool)

Zaterdag was het zover: de lang verwachte opvoering van De Drie Biggetjes, de musical waarvoor Noëlle (tweede van links) al maanden elke zaterdagmiddag oefent. Geen vrijblijvend lidmaatschap trouwens, want er werd elke keer fanatiek geoefend op zang, dans, choreografie en acteren. En op de dag van de voorstelling moesten we onze dochter al om elf uur afleveren bij de artiesteningang (jaja) van de Stadsgehoorzaal in Kampen. Na de generale repetitie werd ze geschminkt en voorzien van de kleding die ze enkele weken eerder al tijdens een speciale sessie had gepast. Om half drie zaten we op het balkon in de houding voor de grote show. Met professioneel licht en geluid erbij werd het een hele happening. En Noëlle sprak haar twee regels tekst ondanks de al dagen sluimerende zenuwen perfect uit. We waren ape.. eh... biggetrots.

Een jongen?!!

Vrijdagmiddag rond één uur ben ik voor de zesde keer Ome Jelle geworden. Mijn kleine zusje Stieneke is in het ziekenhuis van Lelystad bevallen van een gezonde zoon. Jan Dirk Otter, heet die voluit. Vernoemd naar zowel Jacobs vader als die van Stieneke. Roepnaam: Jari. Tussen de middag was de spanning al tot een kookpunt gestegen bij mijn vader en moeder thuis. Pake kwam melden dat een Roemeense collega van Jacob die ochtend verteld had dat Jacob van zijn werk weggeroepen was. 'Hou op', zei mijn moeder, toen ik voorstelde om even te bellen. 'Dan word ik alleen maar zenuwachtiger.' Een half uur later werd ze gebeld en vroeg ze: 'En hoe heet ze?.... hij?!!' Om vervolgens tien keer achter elkaar te zeggen: 'Een jongen'. 's Avonds mochten wij ook even komen kijken in het ziekenhuis. En voelen aan zijn zachte wangetjes.

Zwijgend spektakel

Een citytrip naar Hamburg stond nu niet bepaald bovenaan ons lijstje, maar een concert van MONO bijwonen wel. En dus brachten we 3 dagen en 2 nachten door in dit havenmetropool. Lekker met de U-bahn een onbekende stad verkennen: leuk. Shoppen, lekker eten, bier drinken, struinen. Ook leuk. Maar Hamburg 'an sich'? Mwah. Nee, dan MONO. De Japanse band trad op in een knusse zaal met ongeveer 300 bezoekers. Contact met het publiek zochten ze bijna niet. Voor de niet-kenners: MONO speelt instrumentale muziek en had niet de moeite genomen om een microfoon neer te zetten. Een bescheiden buiging na afloop, daar moesten we het mee doen. En toch: ik heb zelden een concert meegemaakt waarin ik zo werd meegezogen. En een concert waar bij ik na afloop zoveel moeite had om woorden te vinden om de ervaring te beschrijven. Het spoelde over me heen, ontwapende, ontroerde, verbijsterde. Zomaar wat woorden, die als ik ze opschrijf alweer matig gekozen blijken. MONO draait om muziek, gevoel en fantasie, niet om woorden. Dat hebben ze zelf misschien wel het beste begrepen.