Dag peuters

Miezerig weer buiten. Spinvis luisteren op Spotify en onze Michal die afscheid heeft genomen van de peuterschool. Je zou denken dat Koning Weemoed hier vandaag de scepter zwaait. Valt reuze mee. Toegegeven: het voelt als gisteren dat ik deze weblog schreef en hoe trots ik was toen ze die olifant verfde (oeps, toch even iets wegslikken). Maar het is toch ook prachtig dat ze maandag voor vast naar de basisschool gaat. En zo'n kleine kleuter vreet je immers ook op? En dan die peuterschool. De zoetzure lucht die rond half tien voor 't eerst je neus binnenkringelt en waarvan je rond tienen zeker weet: 't is stront (Hoelang is Michal eigenlijk al van de luiers af?). Een halfuurtje later heb je enkele verdachten op het oog en kan het gebeuren dat er één tegen je aanschurkt en iets brabbelt waarin je de woorden 'poep', 'kak' of 'wc' kunt onderscheiden. Als je dat wilt tenminste. Met toch iets van een schuldgevoel duw je zo'n rakker dan richting juf. Als beginnend oppaspapa (het moet ergens in 2004 zijn geweest) heb ik één keer een kind van een ander verschoond. De lucht, de smeerboel, de horror. Nee, de peutertijd ga ik ab-so-luut niet missen. Maar voor de zekerheid hoop ik wel dat niemand voorlopig in mijn buurt 'Molletje kan bijna niets zien' zingt. Waarschijnlijk krijgt de weemoed me dan terstond alsnog in zijn klauwen.