Zwijgend spektakel

Een citytrip naar Hamburg stond nu niet bepaald bovenaan ons lijstje, maar een concert van MONO bijwonen wel. En dus brachten we 3 dagen en 2 nachten door in dit havenmetropool. Lekker met de U-bahn een onbekende stad verkennen: leuk. Shoppen, lekker eten, bier drinken, struinen. Ook leuk. Maar Hamburg 'an sich'? Mwah. Nee, dan MONO. De Japanse band trad op in een knusse zaal met ongeveer 300 bezoekers. Contact met het publiek zochten ze bijna niet. Voor de niet-kenners: MONO speelt instrumentale muziek en had niet de moeite genomen om een microfoon neer te zetten. Een bescheiden buiging na afloop, daar moesten we het mee doen. En toch: ik heb zelden een concert meegemaakt waarin ik zo werd meegezogen. En een concert waar bij ik na afloop zoveel moeite had om woorden te vinden om de ervaring te beschrijven. Het spoelde over me heen, ontwapende, ontroerde, verbijsterde. Zomaar wat woorden, die als ik ze opschrijf alweer matig gekozen blijken. MONO draait om muziek, gevoel en fantasie, niet om woorden. Dat hebben ze zelf misschien wel het beste begrepen.