Pitbullpuppy

De eerste luiers die ik bij haar omdeed, zaten net vast genoeg om te blijven zitten. En los genoeg om de gele derrie die ze produceerde haar rompertje in te laten lopen. Wat hadden we een kleine tien jaar geleden veel te leren. Tot onze eigen verbijstering merken we dat we met onze Noëlle opnieuw op een nulpunt aanbeland zijn. De puberteit staat voor de deur. Ja, nu al ja. Gelukkig zijn het vooralsnog alleen bliksembezoekjes. Met de nadruk op bliksem. Toen vorige week een stoeipartij met mama plotseling ontaardde in slaande deuren, was het tijd voor een goed gesprek. Over de nieuwe fase die lijkt op een jonge hond (een pitbull bijvoorbeeld) die nog niet zo goed luistert. We spraken af dat ze voortaan om een time-out mag vragen als de golven van woede weer over haar heen spoelen. Toen het stof weer neer gedwarreld was, liet Noëlle ons vorige week dit gedichtje lezen. Het is een elfje en wat mij betreft een topgedicht:

Boos

niet blij

erg naar gevoel

vol met tranen gevult

verdrietig

Thee met een koekje

Het normale ritme is weer van kracht. Tenminste, dat hoor je overal om je heen. Komt omdat de scholen weer begonnen zijn. Maar goed beschouwd is er voor ons helemaal niets normaal. Mijn wereld staat tenminste op zijn kop, want voor het allereerst zijn al onze meiden volwaardige basisschoolkinderen. Michal (groep 1) zingt liedjes na uit de kring en vertelt over de eer van 'het hulpje van de juf mogen zijn'. Anne-Grethe (groep 3) demonstreerde vanochtend haar in drie dagen tijd opgedane schrijfvaardig. 'ik, maan, rik', zette ze geconcentreerd op het krijtbord. En Noëlle (groep 6) komt thuis met verhalen over de verwikkelingen en intriges in de bovenbouw. 'Je mocht willen dat er een boek bestond dat "Hoe overleef ik mijn leven" heette', verzuchtte ik gisteravond. Ze gaf me groot gelijk. Vanmiddag mag ik het hele roedel van school halen voor thee met een koekje. Wat een genot!