De eerste luiers die ik bij haar omdeed, zaten net vast genoeg om te blijven zitten. En los genoeg om de gele derrie die ze produceerde haar rompertje in te laten lopen. Wat hadden we een kleine tien jaar geleden veel te leren. Tot onze eigen verbijstering merken we dat we met onze Noëlle opnieuw op een nulpunt aanbeland zijn. De puberteit staat voor de deur. Ja, nu al ja. Gelukkig zijn het vooralsnog alleen bliksembezoekjes. Met de nadruk op bliksem. Toen vorige week een stoeipartij met mama plotseling ontaardde in slaande deuren, was het tijd voor een goed gesprek. Over de nieuwe fase die lijkt op een jonge hond (een pitbull bijvoorbeeld) die nog niet zo goed luistert. We spraken af dat ze voortaan om een time-out mag vragen als de golven van woede weer over haar heen spoelen. Toen het stof weer neer gedwarreld was, liet Noëlle ons vorige week dit gedichtje lezen. Het is een elfje en wat mij betreft een topgedicht:Boos
niet blij
erg naar gevoel
vol met tranen gevult
verdrietig
Geen opmerkingen:
Een reactie posten