Knuffelen, ahum

Nelly's gouden regel: als kinderen ernaar vragen én door blijven vragen, is het de juiste tijd om ze het een en ander te vertellen over, nou, je-weet-wel, van dattum, hmmm, bloemen en bijtjes, ooievaars. Noëlle was denk ik een jaar of zes toen ze met grote aandacht luisterde naar een verhaal over zaadjes en eitjes. Anne-Grethe heeft inmiddels ook de nodige voorlichting gehad. Lastige gesprekken zijn dat. Je probeert heel voorzichtig alle expliciete klippen te omzeilen, maar wilt wél meteen een koppeling leggen met liefde. En duidelijk maken dat alle (mogelijke (je weet niet alles)) ongein die op het schoolplein de ronde doet, niets te maken heeft met hoe het allemaal bedoeld is. Maar altijd blijft de vraag: hoe blijven die goed bedoelde verhalen door de kinderhoofden malen. Nelly checkte gisteren aan tafel wat Anne-Grethe nog wist over baby's in relatie tot (codewoord) knuffelen. dat viel niet tegen. Noëlle gaf me ondertussen volop knipogen. Dat we maar even wisten dat zij ónze taal sprak. Maar toen sprak Nelly, zonder dat ze het zelf doorhad, in de tegenwoordige tijd over 'knuffelen'. Noëlle trok wit weg, haar mond viel open en haar ogen staarden me verbijsterd aan: 'Papa!' riep ze me tot de orde. 'Doen jullie dat nog steeds?!'