Appelmoes? ga toch naar de winkel!

Ik had een grote zak appels gekocht terwijl we er nog een stuk of tien hadden. En dus besloot ik zelf appelmoes te maken. Vol nostalgische gevoelens pakte ik het uit elkaar liggende kookboek van grootmoeder (letterlijk) uit de kast. Het duizend pagina's tellende boekwerk stamt uit begin jaren zeventig en heet heel toepasselijk Modern Koken. Maar wat schetste mijn verbazing? Het boek raadde me aan naar de winkel te gaan om daar een pot appelmoes te kopen, want tegenwoordig (?!) waren die toch volop verkrijgbaar. Als ik dan toch zo nodig zelf aan de slag wilde, nu ja, dan moest ik maar een kilo appels met wat water 10 minuten koken, dan zeven en voorzien van suiker en kaneel. Toch maar gedaan, en lekker! Niet te vergelijken met potten. De conclusie? Je moet eerst gewend zijn aan gemak om authenticiteit te waarderen? Of: Gemak gaat in eerste instantie altijd boven smaak? Of: appelmoes uit pot was in 1970 een stuk lekkerder dan vandaag de dag?

Schaduw van de wind, ouderwets pakkend

Het vuistdikke De Schaduw van de Wind stond al sinds begin 2005 in de kast. Af en toe las ik er wat bladzijden uit, maar de tijd die tussen die gelegenheden lag was te groot om het verhaal te doen beklijven. Anderhalve week geleden heb ik het boek toch maar weer ter hand genomen, met het vaste voornemen om nu door te zetten. En dat werkte. Het is een boek dat ouderwets pakkend is. En het is de hype waard, in elk geval meer waard dan de Da Vinci Code. Zafón weet je de sfeer van het Barcelona van de jaren veertig en vijftig pakkend neer te zetten. En daar komt bij dat hij een zeer vakkundig verteller is. Dat het aan het einde wat al te sentimenteel wordt, dat zij hem vergeven. En ergens is het ook wel even lekker dat je in een eind goed al goed sfeer terecht komt, want het is soms bar en boos wat je voorgeschoteld krijgt op de ruim 500 pagina's van deze roman. Al met al zeker een aanrader.

Wie is er niet vies mee geworden?

Lange vingers. Ze vormen de hoeksteen van elk gezond menu. Zoals je ziet heb ik ook ontdekt dat dit product een heilzame werking heeft opde huid. Ik gebruik het bij voorkeur als gezichtmasker. Je ziet, het werkt perfect en ik blijf er stralend jong uitzien.

Zelfgemaakte tapenade, wie doet je wat?

Samen met Nelly ben ik sinds begin deze maand weer aan het vasten. In grote lijnen komt dat neer op: geen vlees, geen alcohol, geen TV en geen snacks (Antwerpen was een uitzondering, want ehhhhhh buitenland en overmacht). Het is verrassend om te zien hoe weinig ik die vier dingen eigenlijk mis. Het grappige is wel dat het ontzeggen van het een leidt tot een haast onbedwingbare aantrekkingskracht to andere dingen. Zo was dat maandag ineens vis, vandaag een Frans kaasje en gisteren zelfgemaakte tapenade. Dat laatste is trouwens een van de lekkerste dingen die ik ken. En zo makkelijk om te maken. Vandaar het recept: potje groene olijven, potje zwarte olijven, blikje ansjovis (proeft lekker hierdoor, ook als je er anders van gruwelt) en potje kappertjes door elkaar heen gooien en de staafmixer erop zetten. Mixen tot het een fijngemalen massa is. Dan flink wat olijfolie erdoor, sap van 1 citroen (mag ook gewoon uit een flesje) en lekker wat versgemalen peper. Je weet niet wat je proeft.

Antwerpen stad van liefde en van eh...

Antwerpen. Stad van de liefde. Van pril geluk. Van samen al slenterend nieuwe, nog knussere straatjes ontdekken. Stad van kerkelijke pracht en praal, van meer soorten bier dan je menselijkerwijs in een week tijd naar binnen kunt gieten. De plaats met voor iedereen een stoel op een zonovergoten terras. En oh ja, de stad van friet. Lekkere, vette, krokante friet met een klodder echte Belgische mayonaise. Zolang Frituur No 1 om de hoek van de Grote Markt blijft zitten, blijft Antwerpen ook ons Antwerpen: de stad waar we eens gelukkig waren. De stad waar wat we dat nog steeds kunnen zijn.

Tong- en zalmschotel, hmmm

Gisteren hebben we lekker vis gegeten. Ik had nog een zak tongetjes van mijn schoonvader en die heb ik eerst even gestoofd. Daarna het visvlees eraf gehaald en samen met twee zalmfilets (in stukjes) in een ingevette ovenschaal gedaan. De vis door elkaar heen gehusseld, wat kleine klontjes margarine erbij, flink peper, zout en nootmuskaat en een halfuur in de oven op 160 graden. Was erg lekker en de stamppot witlof smaakte er prima bij. Dit zijn van die dagen dat al het vlees van de wereld je gestolen kan worden. En dat je blij bent met een schoonvader die je af en toe wat sliptongetjes geeft.

Flaubert, c'est comme ca

Ik ben al maanden (heel druk) bezig in Madame Bovary van Gustave Flaubert. Moet een hoogtepunt van de Franse literatuur zijn en wordt heel hard bejubeld door Thomas Rosenboom, waar ik weer heel erg van gecharmeerd ben. De wereldklasse heb ik nog niet ontdekt in deze roman, al is het ook zeker niet slecht. Vooral niet als ik bedenk dat ik nog nooit iets van voor 1900 zonder ergernis vanwege het wollige taalgebruik heb uitgelezen. Ik ben inmiddels over de helft en ga onverdroten verder met lezen. Dankzij Google weet ik nu ook hoe de borst eruit zag.