F3

Wat schattig. Jongens en meisjes van zes, in veel te wijde shirts en broeken, onwennig op nieuwe schoenen, die als een zwerm dol geworden wespen om een bal zoemen. Wat kan voetbal dan nog puur zijn. Zaterdagochtend. De geur van gras, waarop de dauw nog parelt. Een prettig zonnetje erbij. De aanmoedigende ouders langs de kant. (Aanmoedigen. Raar woord eigenlijk. Klinkt alsof je iemand moed aandoet.) Ik had vandaag de eer de eerste voetbalschreden van neef Daniël te aanschouwen. Een echte wedstrijd meteen, met Nagele F3 tegen Genemuiden F zoveel. 'Hun waren gemeen', becommentarieerde Van Elburg jr. na afloop van de met 1-9 verloren confrontatie. 'Het was Genemuiden jongen', antwoordde opa. En ja, ik moet ook bekennen dat de groen-wit gestreepte shirts me toch iets anders deden kijken naar die jochies. Helemaal toen ik even achter 'ons' doel ging staan en er zo'n tapijthoofd naast me stond te schreeuwen. En toen gebeurde het. Een Genemuidens hummel van zes maakte hands. De scheids had het allang gezien, maar het leed was al geschied. 'Hé! Scheids! Hands man!', bulderde het over het sportpark. Verbijsterd constateerde ik dat de woorden uit mijn eigen mond kwamen. En dat in de eerste F-jes-wedstrijd van mijn neefje. Drie meiden krijg je niet zomaar. Dat heeft redenen, geloof ik sinds vanochtend.

Gegroet Greet!

Hèhè. Daar is ze dan. Greet is de naam. Greetje Sifra Romkes. Vrijdagmiddag in Lelystad geboren. Anderhalve week lui blijven zitten en er dan op slag van weekend uit komen, dat belooft wat. En je ome Jelle kan het weten. 9 april 1976 viel tenslotte ook op een vrijdag. Tantes Nel en Hilt hebben zich inmiddels al goed hoorbaar voorgesteld aan de boreling. Na een dag puffen (het scheelde een haar of Nelly had weer weeën gekregen) wisten de twee van gekkigheid niet wat ze moesten doen. De bestorming van het Zuiderzeeziekenhuis te Lelystad bleef dit keer uit, op nadrukkelijk verzoek van de medische staf. En ik kon ze er nog net voor behoeden dat ze een uur lang in een natgeregende auto op een parkeerplaats aan de Lijkant gingen zitten wachten.

Smakken

Vrijdag waren we 8 (acht!) jaar getrouwd. Waar blijft de tijd? Traditioneel trekken Nelly en ik dan het land in om ergens in een restaurant een exquis diner te laten aanrukken, om vervolgens in een luxueus hotel na een handjevol rennies in een diepe, droomloze slaap te ploffen. Dit jaar niet alzo. Vandaar dat we ons moesten behelpen met een thuisdiner. Het verloop daarvan is iets tussen Nelly en mij, maar een tipje van de sluier wil ik wel oplichten: Roquefort met Sauternes. Echt wat aparts. De dag erop: restjesdag. Huize Jan Steen was er niks bij. Anne-Grethe had een pluk tonijnsteak in de ene hand en een lepel pindakaas in de andere. Noëlle lepelde het blikje eendenpaté leeg en probeerde daarna of de witlofsoep mét curry wél te eten was. En wij? Wij vergrepen ons aan het varkensbraadstuk in rode wijnsaus en vroegen ons al smakkend af hoe het toch kan dat eten een dag later altijd nóg lekkerder is.

Het is hier geen hotel

Met onze oudste meid hebben we nog het meeste te stellen. Ergens in het weekeinde trekt ze zonder groeten de deur achter zich dicht. Een dag later moeten we van anderen horen dat ze ergens laveloos in een tuintje ligt. 'We houden haar wel in de gaten werd er gezegd.' En wij vonden het prima, want de dagen dat we achter haar aan gingen om madam met zachte hand te bewegen toch vooral weer naar huis te gaan, die zijn geweest. En ja hoor, vanochtend in alle vroegte stond het fuifnummer weer voor de deur. Ze had zo'n dorst dat de melk amper de kans kreeg om in haar kommetje te landen. En op hoge toon verlangde ze kost. Kijk, en daar ligt de grens. Brokken kon ze krijgen. Kost eten we hie niet om zes uur 's ochtends. En laat dat meteen een waarschuwing voor de rest zijn. Het is hier geen Wijk 7, met magnetrons die overuren draaien in de nachtelijke uren en met prakjes kost halverwege de zaterdagmiddag. Of om het nog wat bondiger te stellen (en ik citeer) 'Het is hier geen hotel'.

Mooie foto

We hebben nog een lege muur in onze slaapkamer en daar willen we graag drie mooie portretfoto's van onze meiden neerhangen. En dus sloegen we aan het zoeken en deed ik mijn best om nog een paar mooie plaatjes te maken. Maar wat wordt een mens dan kritisch. De ene foto is net iets te onscherp. Op de tweede staat een opgetrokken wenkbrauw, een vieze mondhoek of een hagelslagkorrel. En dan heb je er eindelijk een gevonden, dan staat er een half hoofd van een ander kind op. Schande eigenlijk, want met zulke prachtige meiden mag je eigenlijk niet spreken in termen van mooi en minder mooi.

Voor mooie meiden kijk hier.