F3

Wat schattig. Jongens en meisjes van zes, in veel te wijde shirts en broeken, onwennig op nieuwe schoenen, die als een zwerm dol geworden wespen om een bal zoemen. Wat kan voetbal dan nog puur zijn. Zaterdagochtend. De geur van gras, waarop de dauw nog parelt. Een prettig zonnetje erbij. De aanmoedigende ouders langs de kant. (Aanmoedigen. Raar woord eigenlijk. Klinkt alsof je iemand moed aandoet.) Ik had vandaag de eer de eerste voetbalschreden van neef Daniël te aanschouwen. Een echte wedstrijd meteen, met Nagele F3 tegen Genemuiden F zoveel. 'Hun waren gemeen', becommentarieerde Van Elburg jr. na afloop van de met 1-9 verloren confrontatie. 'Het was Genemuiden jongen', antwoordde opa. En ja, ik moet ook bekennen dat de groen-wit gestreepte shirts me toch iets anders deden kijken naar die jochies. Helemaal toen ik even achter 'ons' doel ging staan en er zo'n tapijthoofd naast me stond te schreeuwen. En toen gebeurde het. Een Genemuidens hummel van zes maakte hands. De scheids had het allang gezien, maar het leed was al geschied. 'Hé! Scheids! Hands man!', bulderde het over het sportpark. Verbijsterd constateerde ik dat de woorden uit mijn eigen mond kwamen. En dat in de eerste F-jes-wedstrijd van mijn neefje. Drie meiden krijg je niet zomaar. Dat heeft redenen, geloof ik sinds vanochtend.