Leren verliezen

Michal logeerde gisteravond bij pake en beppe, Noëlle was aan het zwemmen en dus had ik alle gelegenheid voor een rustig spelletje met Anne-Grethe. Dacht ik. Eerst speelden we Dora-domino. Dat ik het eerste potje won, leidde tot opgetrokken wenkbrauwen. Maar toen zij de tweede ronde won en ik haar daarvoor uitgebreid prees, klaarde ze weer op. Toen gingen we mens-erger-je-nieten. Na een verbeten strijd won ik nipt. Anne-Grethe brak. De dobbelstenen vlogen door de kamer en voordat ze in huilen uitbarstte, verklaarde ze dat ze mij nooit meer wilde zien. Mooie aanleiding voor een lesje over winnen en verliezen. We oefenden op hoeraroepen en jammerzeggen. Het ging prima. Ze snapt het helemaal. Toch vrees ik het volgende potje mens-erger-je-nieten. Misschien helpt het als ik haar structurele valsspelen wat meer door de vingers zie.

Wit weekend

Heerlijk weekend gehad. Nelly en ik gingen er zaterdagoch- tend vandoor voor een stevige wandeling op de hei (foto) en een sfeervolle avond in Kampen. Daar werd Kerst in Oud Kampen gehouden. Erg leuk, maar zo koud dat we geregeld gedwongen waren om naar binnen te vluchten voor een warme rum-chocomelk. Moe, vol (worst, oliebollen, bami rames) en voldaan ploften we daarna neer in een voortreffelijke b&b. Na een galmende preek in een tochtige Bovenkerk glibberden we vanochtend over witte wegen terug naar huis.

Linusland

Papa enthousiast want sneeuw. Vanmiddag snel een pannetje snert in de steigers gezet en toen de kinderen van school gehaald. Of ze het geen superidee vonden om de grootste sneeuwpop van Nagele te bouwen. Het enthousiasme was lauw, zacht uitgedrukt. Maar ik liet me niet stoppen. Ik praatte het hele spul mooi, om een Urker uitdrukking te gebruiken. En toen alles eenmaal buiten in de sneeuw banjerde, maakte ik alvast warme chocomelk klaar. Daar waren ze na een krappe 20 (!) minuten al zwaar aan toe. Vervolgens werd de nog in embryonale fase verkerende sneeuwpop aan zijn lot over gelaten. Anne-Grethe nestelde zich wijselijk op de bank en de rest begon op de achterstraat aan een fort. Toegegeven, ik was even sceptisch over dat voornemen, maar ze zijn nu echt alweer 15 minuten buiten en het tafereel begint Linusachtige vormen aan te nemen. 't Zal nog goed komen met de jeugd van tegenwoordig, schreef hij vanachter de behaaglijke kant van het raam.

Les

Ik ben tussen de drukke bedrijven door bezig in een dik boek over christelijke theologie. Interessant, maar ook pittig. Ik voel me weer student. Maar voor leren heb je niet perse dikke boeken nodig. Zo gaf Noëlle me gisteravond en vanochtend even een stevig stukje college. Dat zat zo: Michal lag gisteravond ziek in bed. Plotseling had ze hoge koorts. Noëlle zond spontaan een gebed om beterschap op (les 1). Vervolgens verzekerde ze mij dat Michal de volgende ochtend wel weer beter zou zijn. Ze had er immers om gebeden (les 2). Miesje Muis sliep heerlijk en werd koel wakker. Noëlle dankte (les 3). Het is verleidelijk om nu te relativeren. Dikke boeken zat die daarbij van pas kunnen komen. Maar ik denk dat ik het hier maar even bij laat.

Mannendingetje

Zo gek als ik tegenwoordig ben van internetscha- ken, zo verslingerd was ik een paar jaar geleden aan Flight Simulator. Nelly begreep er niets van. Trouwens, ik ken weinig vrouwen die er het nut van inzien om in een nepcockpit zogenaamd van een virtueel Schiphol op te stijgen om als het ware naar, laten we zeggen, Hong Kong te vliegen. Onder mijn schedeldak werden ondertussen onvermoede plezierstofjes aangemaakt. Vorige week ontdekte ik per ongeluk deze site. Kun je live zien wat er opstijgt of landt op Schiphol. Of wat er over Urk of Nagele vliegt. En waar die mensen heen gaan. Of vandaan komen. Bij de mannen die ik tot nog toe over deze site tipte, stroomde het water spontaan over de kin. Vrouwen gingen op slag glazig kijken. Nee dan dit.

Bang? Welnee!

Elke keer als er een Sint of Piet in de buurt is, ben ik bedacht op paniekreacties bij onze kinderen. Maar niets ervan. Ze kruipen op schoot, bedelen om pepernoten, zingen liedjes en houden hele meakveraolen. Kinderen (ook die van een ander) zijn gewoon niet meer bang voor de Spaanse bezoekers. En dan kan ik paralellen trekken naar het gebrek aan respect voor gezag, waar tegenwoordig zo over geklaagd wordt. Of een link leggen naar het godsbeeld van onze schaapjes. Maar ik denk toch dat het simpeler ligt. Kijk eens hoe gul de goedheiligman tegenwoordig is. Dat wekt het onvoorwardelijke vertrouwen van kinderen. Je zou er als ouder bang van worden...

Mure willen heten

Lekker in een land vol sneeuw wonen. In een oud houten huis, bordeauxrood geschilderd of pastelblauw. En binnen alleen maar oude meubels. Zo oud dat er plaids overheen moeten. En verder alles van de Ikea. Voor de deur een bejaarde Volvo, waarmee je naar elke dag over gladde wegen naar een luizig baantje rijdt. Zo luizig dat thuiskomen elk keer een ongelooflijk feest is. En dat je dan Mure heet of Tore of Ole of Jesper of Biggen. Iedereen kent dat gevoel toch? Kijk dan deze maand niet elke ochtend lekker knus samen met de kinderen naar 'Kerst met Linus', want je gaat voor de bijl. Je gaat Nederland haten en je koopt de gekste mutsen voor je kinderen. Oh ja, en tot aan januari logeert er een liedje in je hoofd.