Feest

Met Cowboy Cor aan haar zijde was Prinses Anne-Grethe gisteren het stralend middelpunt van haar sprookjesfeest. Na het uitpakken van de cadeaus viel het gezelschap aan op de Hans en Grietjetaart. Daarna stoelendans, verstoppertje spelen en een spannende speurtocht door de buurt, op zoek naar het ontvoerde Prinsesje Michal (die gelukkig zo slim was geweest om broodkuimels te strooien). De grote stapel pannenkoeken vond vervolgens maar matig aftrek, aangezien de prinsessenmaagjes al volgestouwd waren met aanzienlijke hoeveelheden kleur-, smaak- en zoetstoffen. Met een rauwe keel van het (wan)orde houden bracht ik de gasten daarna naar huis. Vandaag voelde ik me trouwens even de koning te rijk met deze prinses. We gingen een half uurtje fietsen en betrapten opnieuw de twee plaatselijke reeën, terwijl ze in het licht van de ondergaande zon van een akker snoepten.

Een gevoelige zaak

Eten doe je niet alleen met je mond. Het is een kwestie van emotie, een gevoelige zaak. Daarom heet schol soms meischol en plofkip scharrelkip. Een mooi verhaal kan lekker eten heerlijk maken. Neem nu de dukkah die ik deze week maakte. Je kan zeggen dat het een mengsel van noten en kruiden is. Lekker bij brood. Maar vertel nu eens dat deze bedwelmend lekkere mix al in de tijden van Abraham gegeten werd, rondom het knapperend kampvuur in de koude bedoeïennacht. En zeg dan dat er behalve geroosterde amandelen, pijnboompitjes, walnoten, zout, peper en komijnzaadjes ook handgeraapte wilde hazelnoten inzitten en dat die de hele zomer heerlijk gegroeid hebben in de vrije natuur langs de Urker Pyramideweg en dat ze door schrijver dezes handgepeld zijn, handgeroosterd en vervolgens vers gehakt. Als je het zo brengt, wordt eten een avontuur.

Privacy

Die paar keer in het jaar dat ik Ritske vervang als plaatselijke persfotograaf, ga ik steevast een middag met Noëlle op pad. Zij houdt dan het lijstje met foto-afspraken angstvallig in de gaten. Geeft me aanwijzingen, commentaar op zojuist afgelegde bezoeken en vuurt de meest uiteenlopende vragen om me af. Het ene moment zitten we te geinen en het andere moment hebben we diepzinnige gesprekken. De opvereenkomst met een paar jaar geleden is alleen dat zulke gesprekken grappige uitspraken opleverden: leuke gezegdes, verhaspelde uitdrukkingen. Instant vertedering. Prima weblogmateriaal. Maar nu ze acht is, kan ik er van opaan dat ze meeleest. Bovendien: ze heeft behoefte aan privacy. Dat bleek ook toen ze bij thuiskomst meteen druk in een schriftje ging zitten schrijven. Op de voorkant staat een plaatje van een wild dier en de tekst: 'Schrift van Noëlle, geheim!!!!' Op deze plek ga ik dus niet uit de school klappen. Wel een leuke foto van onze mini-journalist met een beeldhouwster in het buurthuis.

Historisch moment

Voorbijgangers keken er vertederd naar. Een vader die zijn dochtertje fietsen leert. Kan het ouderschap treffender uitgebeeld worden. Maar hadden ze voorbij de cliché's gekeken, dan hadden ze vast en zeker ook de lichte waanzin gezien in 's mans ogen. En zijn verkrampte gelaat en gebalde vuisten. Of de dikke tranen op de wangen van het meisje, haar van snot doordrenkte t-shirt. Bovendien had het kunnen opvallen dat vader en dochter amper, nee bijna helemaal niet, vorderden langs dat lege fietspad. Wie zijn oren spitste, hoorde verontrustende flarden: 'Bang... kan niet...moet...uitrusten... doorgaan...naar huis...moeder...aan je zusje geven...verdrietig...papa ook...gewoon trappen...niet remmen...brandnetels...op Marktplaats zetten'. Totdat het verzet ineens brak, het bange hoofd de gretige benen het werk liet doen, vader's handen los lieten en Anne-Grethe wegfietste. Gistermiddag, om kwart over vijf, een dag na haar vijfde verjaardag, was het zover en kon mijn grote meid fietsen. Hieperdepiep Hoera!

Magnus

Over iets meer dan een uur start de schaakwedstrijd van De Wereld tegen Magnus Carlsen. Wie dat is? De jongen op de foto hiernaast. En geloof het of niet, kenners zeggen dat hij (20 jaar oud pas) de allerbeste schaker ter wereld is. Zo goed dat Kasparov (die kent iedere niet-schaker wel, toch?!) hem traint en hem zelfs toegang heeft gegeven tot zijn laptop vol varianten (de heilige graal van schaakland). Sinds kort is de Noor stijlicoon voor een kennelijk stoer kledingmerk. En dus kijkt (nou ja, tuurt) hij ook vanaf de gevel van een nieuwe sportzaak over de dorpsingang van Urk. Grappig is dat. Een sportzaak waarin uitgerekend van de vader aller sporten (atletiek is de moeder) geen spoor is te vinden, heeft hem loeigroot op de gevel staan. En iedereen denkt dat het één of andere pummel is. Carlsen heeft mij trouwens ook uitgenodigd om deel uit te maken van het wereldteam. Ik was eerst vereerd, maar ontdekte toen dat ze met De Wereld echt iedereen bedoelen die weet dat de koningin kleur kiest.