Wat denkt de juf?...

Met de zomervakantie heerst er een opgewekte sfeer op school. De rapporten zijn in aantocht, morgen vieren de juffen van groep 5/6 hun verjaardag en volgende week mogen er pannenkoeken gebakt worden vanwege de laatste schooldag. De kleuters worden ondertussen klaargestoomd voor het grote avontuur dat vakantie heet. Anne-Grethe kwam trots met een groot dubbel gevouwen vel papier thuis. Het was een koffer en binnenin had ze getekend wat er allemaal in zat. Alles onder het thema 'Ik ga op vakantie en ik neem mee...' Er zaten kleren in, speelgoed, praktische spullen, een bikini, een opblaasband, opblaasdieren (ook leuk voor in het zwembad), een opblaasbloem, een opblaasriem (wat dat ook mag zijn), een opblaasbad, ja zelfs een opblaaskasteel. Net toen ik me af begon te vragen welke amechtige ouder al dat moois dan wel mocht vol blazen, viel mijn oog op een poppetje rechtsonder. Een poppetje met een glimlach, twee ogen en zo'n rode hindoestip daarboven (het ventiel). 'Opblaasmens' had de juf er parmantig bij geschreven. Vraag 1: wat in vredesnaam is volgens Anne-Grethe een opblaasmens. Vraag 2: wat spookt er nú door het hoofd van de juf.

Eenhoorn

Na de zomervakantie zit Michal pas écht in groep 1, maar sinds haar vierde verjaardag mag ze al wel elke dag naar De Klimop. Een stap waar ze erg naar uitgezien heeft. En elke dag gaat ze dus met veel plezier naar de juf. Onvoorstelbaar dat wij ook een dochter hebben die zich destijds als een wanhopige drenkeling aan je vastklampte als je haar 's ochtends in de klas afleverde. Michal gaat heerlijk haar eigenwijze gang, al houdt ze grote zus Anne-Grethe wel goed in het vizier. Tot aan de grote vakantie zitten ze nog naast elkaar in de kring, daarna scheiden hun wegen en is het voor Michal wachten op de komst van nichtje Tamar. Michal valt trouwens met de neus in de boter, want op de peuterschool pikte ze het jaarlijkse tripje naar de kinderboerderij nog even mee en bij de kleuters is ze mooi op tijd voor het schoolreisje naar De Voorst. Inmiddels heeft ze al zes keer tegen Nelly gezegd dat ze van de juf zelf een stoelverhoger moet meenemen. Dat komt: de juf heeft dat gezegd en wat de juf zegt is erg belangrijk. Gisteren meldde ze glunderend dat ze nu ook een eigen kluisje en stoeltje heeft. Beiden voorzien van een sticker. Er staat een eenhoorn op (spreek uit als E-norm), zei ze erbij. Anne-Grethe vond het toen wel weer even welletjes met alle poeha: 'Het is geen eenhoorn. Het is een paard.'

Circus 2.0

Circus Belly Wien kenden we al. Maar Anne-Grethe nog niet. Aangezien zij nu in de leeftijd is dat een circus een onuitwisbare indruk op haar maakt, was zij gisteravond aan de beurt om mee te gaan. Deze keer zaten we op de eerste rij, vloog het kamelensnot ons zowat om de oren en mocht Anne-Grethe een wortel voeren aan de giraffe. Met een hoofd vol indrukken en een gezicht vol resten suikerspin, keerden we tegen tienen gisteravond huiswaarts. Na haar slaap-lekker-kus duurde het precies elf tellen voordat ze sliep en vandaag was ze lichter ontvlambaar dan benzine. En ik? Ik geniet nog steeds na van een fantastische avond. Want ik heb een circusvoorstelling gezien door de (overigens zeer mooie) ogen van een bijna zesjarige.