Een koesterende tijdmachine

Koesterend. Een ander woord heb ik er niet voor. Het was een koesterend avondje toen ik dinsdag de dvd 'Oens Urk van vroeger' bekeek. De film (een serie fragmenten eigenlijk) vertelt geen verhaal, bevat geen plot en geen rode draad. Of toch: mensen vormen de rode draad. Met name oude Urkers in klederdracht. Beelden van vooral de jaren tachtig (met uitschieters naar 60s, 70s en 90s) worden door Gerard de Ridder van uiterst feitelijk commentaar voorzien ('Hier zien we Kies van Niel van Lumme van et groote eusouwen'), soms gooit hij er onverwacht ook een hilarisch terzijde tussendoor. Tachtig procent van de mensen kende ik absoluut niet. De rest wel en dan vaak van horen zeggen (vaders of moeders van bekenden of uit de verhalen van K.L. Koffeman), maar toch vond ik het heel erg boeiend. Hoe dat kan? Ik denk omdat je een soort van tijdmachine-ervaring krijgt. Het voorrecht hebben om nog even om het hoekje van de geschiedenis te kijken. De getoonde straten en gebouwen ken je meteen, maar haast alle mensen zijn al weg. En dan gaan rekenen. En beseffen dat dit de tijd was dat ik dagelijks door het Oude Dorp naar de Wilhelminaschool (ook al weg) liep. En het normaal vond dat om de zoveel huisjes iemand in klederdracht woonde. De laatste dagen van het eiland verstreken toen. Zonder dat iemand het besefte.