Zondagmiddag

Toen ik vanmiddag vroeg wie er zin had in een wandeling, meldden zich zowaar twee vrijwilligsters. Warme jassen aan, pet op (in 1 van beide gevallen) en gaan! Na een klein stukje bos leidde ik ze de polder in, de weg naar Emmeloord op, waar ik altijd graag even een half uurtje mijn gedachten mag verzetten. Ik wachtte op de eerste klaagzangen, de smeekbeden om weer naar huis te gaan. Maar niets van dat alles. Ja, Michal gaf de moed even op toen ze plat op haar giecheltje viel, maar dat leed was na 2 minuten alweer geleden. Enthousiast liepen ze mee naar de eerste bushalte, vanwaar Nagele nog maar een groepje bomen in de verte is. Daar wilden ze op de foto. Met blije gezichten. En werd de terugtocht daarna een jengelende marteling voor papa? Ook niet. Het was een bijzondere zondagmiddag.

Voetballes van gekke ome Jelle

Dus ome Jelle had op zondag- ochtend, na twee biertjes, in een gekke bui zijn neefje Sem wat vrijblijvende tips gegeven over effectief voetballen. Iets over niet altijd het braafste jochie van de klas hoeven zijn, resultaatgericht denken, het randje van het toelaatbare opzoeken. Een week later staan Sem en zijn ploeggenoten met 2-0 voor als een tegenstandertje hem wil passeren. Sem bedenkt zich niet en geeft het joch een ferme duw. Kind valt jammerend neer en iedereen is boos op Sem. 'Wat doe jij nou?' vraagt vader Ron verbluft. 'Dat mocht van ome Jelle', brult Sem, met tranen in zijn ogen. Verbijstering alom. Vanochtend werd ik in de kerk (!) voorafgaand aan de dienst ter verantwoording geroepen door Ron. Ik riep Sem bij me en legde hem uit: duwen mag natuurlijk alleen als niemand het ziet. Met twee grote, serieuze, verbijsterde ogen staarde hij me aan en toen besloot ik dat het mooi geweest was. 'Of speel je liever eerlijk Sem?', vroeg ik hem. 'Ja ome Jelle.' 'Nou doe dat dan maar!'

Suiker

Vast onderdeel van de opvoeding in huize Bakker is een bezoek aan het circus. Het begon met Noëlle, toen ze 6-en-een-half was. Drie jaar later ging ik met Anne-Grethe opnieuw naar Belly Wien. Deze keer ging de reis samen met Michal naar Zwolle, waar Herman Renz zijn tent had opgezet. Circustechnisch gezien (jaja, ik word een kenner!) zeker de beste van de drie voorstellingen die ik nu gezien heb. Maar daar gaat het natuurlijk helemaal niet om. Genieten deed ik in de eerste plaats van Michals spanning vooraf (met 60 km/h langs het circus rijden, de verkeerde kant opkijken en mompelen dat het circus zeker al weg is), van de glimmende ogen als we samen een keuze maken uit het overdadige aanbod van suikerwaren en van de verbazing over al die wonderen die zich in de arena voltrokken. Na afloop zag haar kin rood, roze en wit van de suikerspinresten en hield ze haar klevende handen hulpeloos van zich af. Weer een stukje opvoeding met positief gevolg afgerond, constateerde ik voldaan.