Toen ik vanmiddag vroeg wie er zin had in een wandeling, meldden zich zowaar twee vrijwilligsters. Warme jassen aan, pet op (in 1 van beide gevallen) en gaan! Na een klein stukje bos leidde ik ze de polder in, de weg naar Emmeloord op, waar ik altijd graag even een half uurtje mijn gedachten mag verzetten. Ik wachtte op de eerste klaagzangen, de smeekbeden om weer naar huis te gaan. Maar niets van dat alles. Ja, Michal gaf de moed even op toen ze plat op haar giecheltje viel, maar dat leed was na 2 minuten alweer geleden. Enthousiast liepen ze mee naar de eerste bushalte, vanwaar Nagele nog maar een groepje bomen in de verte is. Daar wilden ze op de foto. Met blije gezichten. En werd de terugtocht daarna een jengelende marteling voor papa? Ook niet. Het was een bijzondere zondagmiddag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten