Koninginnedag in Nagele

Een aubade van twee coupletten Wilhelmus, Leve de Koningin en drie keer hoera. En een optocht met een man of honderd, een muziekkorps en wat majorettes. Koninginnedag in Nagele is overzichtelijk en ruim, net als het dorp zelf. Noëlle en Daniël hadden in hun rol al Edwin en Margarita de tijd van hun leven. En dus de rest van de familie ook. Zo beginnen mijn associaties met onze nationale feestdag (van een aubade op een volgepropte Hofstee, via voetje schuifelen op de rommelmarkt naar over glas lopen in een uitgeleefde Wabu) langzaam maar zeker te veranderen. Het zal nog eens een echt feest worden.

Urk, een Dostojevskibolwerk

Het was rommelochtend, gisteren op Urk. De Gereformeerde Kerk hield een boeldag en de Bonisa Zending een boekenmarkt. Op boekenjacht dus, met Noëlle aan mijn hand en Anne-Grethe in de wagen. Ergens in mijn achterhoofd ligt een lijstje te slingeren waarop wat namen staan van, meest klassieke, schrijvers, waarvan ik, mits scherp geprijsd, graag wat boeken wil hebben. Dostojevski is daar één van. Thomas Mann, Tolstoi, Melville (Moby Dick) staan er ook op. Niet de meest toegankelijke literatuur, maar ongewtijfeld heel goed. En geruststellend om zulke giganten altijd voor het grijpen te hebben in je eigen boekenkast.
Affijn. Twee dingen vielen me gisteren op.
1. Urk is Dostojevski-gek (of -moe, net hoe je het bekijkt). Tussen de zeer scherp geprijsde boeken trof ik zo wat het hele oeuvre aan van onze Russische vriend. Ik kocht Schuld & Boete en de Gebroeders Karamazow samen voor 1,50. De Idioot heb ik maar laten liggen.
2. De Ger. Kerk is niet roomser dan de paus of braver dan onze christen democratisch geleide overheid. Verdient Den Haag dik aan de sjek, auto en drank, zaken waarvoor ze ook indringend waarschuwt, de kerk slaat een slaatje uit boeken waarvan vanaf de kansels meermaals schande is gesproken. Jan Wolkers en Maarten 't Hart lagen gebroederlijk naast Luther en Calvijn. En naast Dostojevski.

The Office

Nog zo'n TV-serie die in Nederland alleen op onmogelijke tijden is vertoond: The Office. Van BBC-makelij en dus kwalitatief goed verzorgd en uitgedacht. Er zijn maar twaalf afleveringen van gemaakt, en een extra lange Christmas Special. Dat is zeker aan de bescheiden kant, maar het voorkomt wel dat het idee uitgemolken wordt. Alle fantastische ideeën van de makers zijn bovenop elkaar gepropt in zeven uur kantoorellende. We hadden de mazzel om de dvd via Ebay voor 9,50 (incl. verzendkosten) in ons bezit te krijgen. Zondag- en maandagavond hebben we elf afleveringen achter elkaar door gekeken. Dinsdagochtend kwam ik begrijpelijkerwijs anders op kantoor binnen dan anders.
- Did you see the film Gay Lords Say No?
- No

En slaapster...

Carrière maken. Moederen. Sociale contacten onderhouden. En je partijtje meeblazen in het vrijwilligerswerk. Zulke topvrouwen zijn dungezaaid. En dus mag je van geluk spreken dat je jezelf de echtgenoot mag noemen van zo'n topper. Ook als haar ogen dichtvallen op het moment dat ze om kwart voor negen 's avonds op de bank plaatsneemt. Dan pak je zonder morren haar lievelingsdeken van boven en dek je haar toe. En de verveling die vervolgens toeslaat? Die verdrijf met het maken van een stilleven van je betere helft.

Het zwarte gat, dat moet gevierd worden!

De top der heuvel komt in zicht. Ik zie het bord al staan. '30' staat er op. En even verderop een ander bordje: 'prettige afdaling'. Of staat er nou 'aftakeling'?... Mijn rug doet zeer bij die laatste meters omhoog. Een groepje familieleden en een plukje vrienden moedigen me aan. Ze staan bovenop de heuvel te wachten met taart, borrelnoten en (gelukkig ook) bier. Ik kijk nog één keer om, naar de blanke, zonovergoten, groene, grazige vallei achter me. En dan zie ik het zwarte ravijn aan de andere kant van de berg voor het eerst. Nog dieper en duisterder dan ik gevreesd had. Nog één nachtje slapen en dan zijn de jonge, wilde, frank en vrije jaren voorbij. Morgen schijnt dat gevierd te moeten worden. Het wordt een lange dag. Misschien moet ik vanavond maar bijtijds mijn bedje opzoeken.

Ger gem in Ned: een dubbel gevoel

Zaterdagavond heb ik een preekbeurt van dominee Mallan bijgewoond. Dat was in de Gereformeerde Gemeente in Nederland 'Menorah' op Urk. Veel zwaarder bestaat er niet. Ik was daar omdat ik graag eens een streng reformatorische dienst wilde meemaken. En omdat ik het een en ander over Mallan had gelezen. Hij is 80 jaar en al 57 predikant. Als kleuter al raakte hij bekeerd en in bevindelijke kringen staat hij zeer hoog in aanzien. Ik ging er weg met een dubbel gevoel. Aan de ene kant vond ik er wel iets van onthaasting. Werkelijk alles in de dienst gaat kalm en uitvoerig. De tijd staat even stil en dan lijkt 1 uur en 50 minuten nog niet eens zo heel lang voor een dienst. Ook de eerbied voor God en Zijn Woord sprak me aan. En Mallan maakte zeker indruk. Hij is hoogbejaard, loopt moeilijk en maakte aan het begin een broze indruk. Maar eenmaal op stoom, poeh wat een spreker. Vrij persoonlijk ook, niet uit de hoogte, herderlijk. Toch, qua boodschap heb ik er weinig aan gehad. De hel in geuren en kleuren uittekenen: dat is volgens mij niet de weg. Alles is zo benauwd en God is zo ver weg. Dat is niet hoe ik de Heer ken.

Tapenade. Echt, het kan nog lekkerder

Tapenade vind ik misschien wel het lekkerste voedsel. Dat vond ik al voordat ik De Dikke Van Dam cadeau kreeg voor mijn (aanstaande) verjaardag. In dat prachtige boek stond ook een flink verhaal over tapenade, met recepten. Vrijdag heb ik het geprobeerd. Het resultaat was super, tongverblindend. Daarom, het recept.
2 potjes zwarte olijven, 1 potje kappertjes, 2/3 blikje tonijn, blikje ansjovis, twee tenen knoflook, citroensap en flink wat olijfolie met de staafmixer door elkaar husselen en op smaak brengen met peper en nootmuskaat.