De top der heuvel komt in zicht. Ik zie het bord al staan. '30' staat er op. En even verderop een ander bordje: 'prettige afdaling'. Of staat er nou 'aftakeling'?... Mijn rug doet zeer bij die laatste meters omhoog. Een groepje familieleden en een plukje vrienden moedigen me aan. Ze staan bovenop de heuvel te wachten met taart, borrelnoten en (gelukkig ook) bier. Ik kijk nog één keer om, naar de blanke, zonovergoten, groene, grazige vallei achter me. En dan zie ik het zwarte ravijn aan de andere kant van de berg voor het eerst. Nog dieper en duisterder dan ik gevreesd had. Nog één nachtje slapen en dan zijn de jonge, wilde, frank en vrije jaren voorbij. Morgen schijnt dat gevierd te moeten worden. Het wordt een lange dag. Misschien moet ik vanavond maar bijtijds mijn bedje opzoeken.
1 opmerking:
manman, ouwe vint in dan bin je nog gienienzen 40
Een reactie posten