Vrij lopen is een kunst

Noëlle zit sinds enkele maanden op basketbal. Maandagmid- dag had ze haar eerste toernooi: het kersttoernooi, waarbij kinderen tot en met elf jaar over acht teams verdeeld worden. Logisch dus dat Noëlle er als (volgens mij) jongste lid van heel Orca's niet echt aan te pas kwam. De jongens en meiden uit groep 6 en 7 probeerden het samen te rooien en geef ze eens ongelijk. Ik vond het vroeger ook altijd super irritant als je op een onderling toernooi, uit fatsoen, allemaal een stapje achteruit moest doen om één of andere snotneus in 4, 5 pogingen te laten lay-uppen. Anders wordt het als die snotneus je kind is. Dan ben je na tien minuten rijp om een trainster aan te vliegen als 'die van jou' nog steeds op de bank zit. Gelukkig kwam ze er toen net in en kreeg ik de kans om te zien hoe goed Noëlle al vrij kan lopen. En hoe trots ze was toen haar ploegje tweede werd. Na de tijd vroeg ik hoe vaak de bal naar haar gepasst was gedurende de vier partijtjes van die middag. 'Eén keer', zei ze trots. 'Maar toen had ik 'm niet gevangen.'