Wat zeg je nou?

Anne-Grethe bezoekt sinds enkele weken de logopediste. Reden daarvoor is dat school kool is en zowel slapen als schapen kapen. Eén keer had ik de eer mee te mogen naar Het Dok. Ik mocht mee naar binnen, waarschuwde ze in de wachtkamer. Maar één woord en ik vloog eruit. Ik hield woord en observeerde onze meid, terwijl die lichtelijk verveeld de oefeningen deed. Haar slechte verstaanbaarheid heeft trouwens ook grote voordelen. Vrijdagavond trok ze in de Goedzooi aan mijn mouw en attendeerde ze mij op de moslima van middelbare leeftijd die net de winkel in kwam lopen. Ze zei: 'Kijk papa, de heks van Sneeuwwitje!', maar dan dus, gelukkig, onverstaanbaar.

Schaakkoorts

Ik heb een nieuwe liefde: online schaken. Hoe dat werkt? Simpel: je installeert een programma (Chessrally2) op je computer, logt in en de opponenten dienen zich aan. Daarna is het schaken geblazen, meestal met de zenuwen in mijn lijf, want de klok tikt en meer dan 10 minuten heb je meestal niet. In een week tijd, jaja de liefde is nog pril, heb ik zeker al veertig partijen gespeeld. Net zo leuk als de wedstrijdspanning is dat de tegenstanders overal vandaan kunnen komen. Maleisië, Seattle, India, Tasmanië, Zweden, Kyrgyzstan, de Palestijnse gebieden, Mallorca of gewoon Nederland. Met winnen wil het trouwens nog niet zo lukken. 's Avonds zwalken er wat Aziatische nachtbrakers rond tegen wie je aan je rating kunt werken, maar verder is het meestal bikkelhard. Al zijn die opponenten na afloop dan wel weer zo netjes om je te complimenteren met je dapper weerstand bieden. GG, chatten ze dan. Dat betekent Good Game. Hoop ik.

Boos

Pfff. Wat een etmaal. Dinsdagavond ging ze nog lief slapen, maar een uur later was ze hartstikke ziek. Overgeven, huilen (pijn aan haar oor) en boos. Michal was boos op alles. Boos op haar maaginhoud die naar buiten wilde en die ze dus gewoon weer doorslikte. En dus ook boos op haar flesje. Dat ging niet lang goed, want gisteravond moest ze dus in het ziekenhuis van Lelystad worden opgenomen, vanwege de eerste verschijnselen van uitdroging. Twee zusters een één mama dachten haar daar voor haar 'eigen bestwil (gek woord)' een slangetje door haar neus te proppen. Daar was ze dus ook boos op. Het werd daarom een infuus in haar arm. Na ruim twee zakken vocht besloot ze haar flesje te vergeven. Omdat de koorts daalde, mocht ze vanmiddag weer naar huis van de dokter. Nu ligt ze, goddank, lekker in haar eigen bedje te slapen. Ze is niet meer boos.

Wat nou kredietcrisis?

Nu Noëlle zeven jaar is, krijgt ze zakgeld. Eén euro per week. Zo kan ze spelenderwijs de waarde van geld leren, zo was ons idee. Het bedrag wordt op vrijdag uitgekeerd en dat is voor Noëlle een magisch moment. Haar ogen glimmen als ze de munt in ontvangst neemt. Vorige week had ik niet kleiner dan 2 euro en zei ik er daarom bij dat ze alvast voor twee weken kreeg. Dat was niet de bedoeling, want even later kwam ze me wisselgeld brengen. Vandaag was het dus opnieuw payday. Meteen na de uitbetaling gingen we naar de Goedzooi. 'Alleen als ik echt wat leuks zie, koop ik het', zei ze toen we naar binnen liepen. Even later had ze het gevonden. De aankoop die ze niet kon laten schieten. Een kans die maar één keer in je leven langs komt. Een oud namaak mini-barbiepopje in een morsig jurkje. Kosten: 1,20 euro. De kredietcrisis in een notedop. Mijn goedbedoelde adviezen werden zelfverzekerd in de wind geslagen. Nee, ze begreep dat de zojuist ontvangen euro niet toereikend was, maar gelukkig had ze in haar (eigenwijze) rode damestasje nog een tientje van haar verjaardag zitten. Dat werd glunderend aan de jongen achter de kassa overhandigd. Die telde het wisselgeld uit: 'Twee, vier, vijf en vijf maakt weer tien euro.' Triomfantelijk draaide ze zich naar me om: 'En nu heb ik weer tien.' Met de neus omhoog en de aanwinst in haar hand, liep ze naar buiten.

Mistebien

Michal heeft een idool. Een vriend voor het leven. Mr. Bean. Haar leventje heeft de laatste weken het alter ego van de Britse komiek Rowan Atkinson onmiskenbaar als middelpunt. Dat komt: mijn moeder heeft er een dvd van. En die stond wel eens op tijdens het oppassen. Dit tot groot genoegen van onze jongste, die geen genoeg kan krijgen van de stuntelige avonturen van deze, in volwasssen ogen, wereldvreemde man. 's Ochtends vraag ze niet of ze naar beppe gaat, maar naar mistebien. Eenmaal op Urk is haar jas nog niet uit of ze vraagt beppe al om mistebien. En als ze 's middags weggaat, zegt ze mistebien als eerste en als laatste gedag. Schiet ze 's nachts een keer wakker, dan hoeven we niet te raden waar ze, half slapend, over zal gaan ratelen: mistebien. Vanmiddag bereikte haar liefde voor dit heerschap een nieuw niveau. Huilend stond ze in haar bedje. Ze moest een dutje doen, maar wilde niet. Sussende woorden hielpen niet. Knuffels evenmin. Pas toen papa aankwam zetten met een lege dvd-hoes was het goed. 'Mistebien!'

Onderbewustwijn

De vastentijd is alweer bijna anderhalve week op weg. Het is voor Nelly en mij de laatste jaren een gewoonte geworden om in de weken voor Pasen kritisch te kijken naar goede gewoonten die neigen naar teveel van het goede. Matig eten dus, zes dagen in de week geen drupje alcohol en verder geen TV. Het bevalt me prima. Lekker lezen, verdieping van mijn geloof en gewoon op bed gaan als je moe bent. Maar ik hou mezelf voor de gek, bleek vannacht. Mijn onderbewustzijn baalt als een stekker. Ik droomde dat ik samen met Nelly in een zeer chique restaurant aanschoof voor een uitgebreid diner. Van de amuses alleen al duizelde het ons. En terwijl we aan het eerste glaasje wijn (zacht, vol, rond en afdronk van hier tot Bordeaux) zaten, wisten we zeker dat er een hotel gezocht zou moeten worden om dit wijnarrangement zonder blaastestperikelen te doorstaan. Bijzonder detail: Michal at, gezeten in kinderstoel, ook gezellig mee.