Logeren

Het is meivakantie (waar wisten we vroeger van) en bij vakanties horen specifieke activiteiten. Logeren bijvoorbeeld. Van zondag op maandag hadden we daarom Daniël te gast. Toen de kleintjes op bed lagen, maakten we er een bijzondere avond van. Het Monopolybord kwam op tafel, we dronken thee en hadden het erg gezellig. Maar met een scheef oog hielden Nelly en ik onze neef in de gaten. Want onder zijn stoere oppervlak borrelden de zenuwen over de op handen zijnde slaappartij in een vreemd huis. Dan vroeg hij op stoere, zogenaamd onverschillige toon: 'Zeg eh tante, gaat hier het licht 's nachts ook uit?' En als Nelly dan zo geruststellend mogelijk antwoordde dat er altijd een licht aanbleef, dan haalde hij onverschillig zijn schouders op. Alsof hij desnoods in het aardedonker zou slapen. Uiteindelijk hield Daniël zich kranig. Toch moesten we aantreden voor een flinke huilbui. Van Noëlle welteverstaan. 'Het voelt zo vreemd. Boehoe. Net alsof ík logeer. Boehoe. En dat ik dan heimwee heb. Boehoe. En dat ik dan naar huis wil. Boehoe. Maar ik ben al thuis. Boehoe. Wat moet ik doen? Boehoe.' -Slapen... En dat deden ze tegen een uur of elf, gelukkig.

Kameraden

Maat Gerrit en ik zijn zaterdagavond naar Feyenoord geweest. Zijn secundaire arbeidsvoorwaarden brachten ons eerder al naar Queens of the Stone Age, de Arena en nu dus naar Rotjeknor. Ik was één keer eerder in de Kuip geweest, bij een concert van Guns 'n Roses. Maar een voetbalwedstrijd is toch echt wat anders. De sfeer, het gezang, de fluitconcerten en de geur van koffie en kroketten. De Kuip is een echt voetbalstadion, zonder grote videoschermen, woonboulevard en betaalkaartensysteem. Het 'Hand in hand kameraden' dat uit de luidsprekers tetterde bracht me weer helemaal terug naar midden jaren tachtig. Ik was elf jaar oud en helemaal bezeten van Feyenoord. Ik kende het adres van aanvoerder Bennie Wijnstekers uit mijn hoofd. En zijn schoenmaat, gewicht, lengte en geboortedatum. Elke wedstrijd volgde ik, misselijk van de zenuwen, via de radio en de gesigneerde spelersfoto's (Tahamata, Troost, Hiele) werden met gepast ontzag behandeld. Zowel van die mannen als van de eens zo gekoesterde foto's heb ik geen idee waar ze nu zijn. Van superspits Peter Houtman weet ik het wel. Die was zaterdagavond stadionspeaker. Ik was weer even een jongetje van elf.

Stinkende smulpaap

De afgelopen dagen heb ik mijn 33ste verjaardag gevierd. Erg gezellig allemaal, maar het gaf me wel even te denken. Bij verjaardagen horen namelijk cadeaus en die vertellen erg veel over hoe mensen je zien. Starend naar de oogst van dit jaar kan ik niet anders concluderen dat mijn familie en vrienden mij een wijn lurkende smulpaap vinden die nodig eens onder de douche moet. De boekenbonnen laat ik bij deze conclusie maar even buiten beschouwing, want daar had ik zelf om gevraagd. Dat zegt dus meer over hoe ik wil dat anderen mij zien: de belezen bibliofiel. Van Nelly heb ik trouwens een fietsendrager gekregen. Ook al op eigen verzoek. Nu kan ik ook eens lekker buiten de polder fietsen. De foto bij dit stukje spoort trouwens niet met de inhoud. Dat klopt. Ik zocht gewoon een gelegenheid om twee van mijn mooie meiden te laten zien.

Broodje eten

Noëlle heeft een ware uitdaging gevonden: eetrecords vestigen. Gisteren had ze een speelafspraakje en schoof ze tot verbijstering van de moeder van haar speelkameraadjes vijf boterhammen naar binnen. Ze was er trots op, al had ze ook buikpijn gehad. Vandaag was er paasbrunch op school. De teller stokte bij zeven broodjes en drie gekookte eieren. Nelly en ik schudden onze wijze hoofden. Dat kon toch niet? Maar meteen begon in mijn achterhoofd een stemmetje te vertellen over vroeger. Die keer dat neef Jan, broer Jan Willem en ik, op aanjagen van mij, de pas gekochte hele tarwe van tante Marijtje soldaat maakten, compleet met pot aardbeienjam. Mijn companen begon bij zes boterhammen te protesteren; ik ging door tot tien en was er apetrots op. Ik ken het gevoel van Noëlle dus, net als haar buikpijn trouwens.