Vreemde vogels

Kort na vier uur 's ochtends begint het deze dagen: vogelgefluit. In de stilte van de zeer vroege ochtend is het soms zo'n kabaal dat je eenmaal wakker met moeite weer in slaap komt. Grappig hoe zoiets werkt: het wordt licht en die beesten gaan in de weer. Wij mensen blijven, eigenwijs, nog uren liggen en stommelen 's winters wat af in het donker. Onze dochters staan wat dat betreft dichter bij de natuur. Om zes uur is er tegenwoordig actie. Eerst Michal (ranja, luier, spelen, ranja, grapje, ruzie, huilen, grapje). Dan Anne-Grethe (plassen, spelen, poepen, snot, grapje, tussenin, ruzie, schreeuwen, plassen). En dan Noëlle (mopperend op haar drukke zusjes). En dan vergeet ik bijna nog de ongelooflijke herrie die plastic, Aziatisch speelgoed kan maken. Nelly is een genie, bleek vanochtend. Gisteravond had ze de zonwering voor de ramen van de meidenkamers laten hangen. Vanochtend had ik het genoegen de dames wakker te roepen.

Later

Later zal ze helemaal niets meer weten van deze dag. Ze kan uitrekenen dat ze toen twee is geworden, maar verder? Wat ze die dag gekregen heeft, wie er op visite kwamen? Misschien zal ze mijn weblogarchief er wel op naslaan en belandt ze dan bij dit bericht. Maar hier leest ze niet veel meer dan dat ze om zes uur vanochtend al als een dolle op de cadeautjes aanviel, dat zus Anne-Grethe een moeilijke dag had en dat het echte feest pas de zondag erop werd gehouden, tegelijk met mama's 34ste (!) verjaardag. En ze leest iets over papa die stiekem wel eens denkt dat dit misschien wel één van de mooiste (3) meisjes ooit is. Dan zal ze naar deze foto kijken en goedkeurend vaststellen: ja, toen was ik ook al zo mooi.

Papadag

Een cocktailshaker kreeg ik. En een extra fijnmazige grillplaat voor op de bbq. En nog een mooie elektrische antiaanbakpan. Leuk hoor, maar dat was niet de reden waarom ik gisterochtend diepgelukkig de slaap uit mijn ogen wreef. Het was papadag. Anne-Grethe had op de peuterschool een fotolijstje gemaakt met een biggetje en een koetje en ze zong er de aangepaste versie van het mamadagliedje bij. Noëlle had een grote kleurplaat helemaal (en netjes) ingekleurd, een brief en nog iets kunstzinnigs. Michal schonk me een lieve blik. Vervolgens ging het in een blije optocht naar beneden. Het uitgebreide Engels ontbijt dat daar wachtte kan ook iets met die blijdschap te maken hebben, maar ik hield mezelf lekker voor dat ze zo blij waren omdat ze een lieve papa hebben. En een trotse papa!!!!!

Schermgeur en projectorgezoem

Tegen zulke avonden kon geen Youtube op. Mijn vader zette het diascherm neer en terwijl de typische geur van dat witte scherm de huiskamer vulde, doofde moeder het licht en bezwoer vader ons tegen beter weten in om met onze tengels van de monotoom zoemende projector af te blijven. Daarna volgde een lange reeks vakantiekiekjes en dia's van bijzondere gebeurtenissen. Verplicht intermezzo was de bak oude Engelse auto's van vader. Affijn, die dia's zijn dus opgedoken en mijn vader heeft zich ervoor gezet om die allemaal in te scannen. Achter de computer kunnen we binnenkort dus zo'n dia-avondje herbeleven. Een feest van herkenning natuurlijk, maar ik weet nu al dat het niet hetzelfde zal zijn. Al was het alleen al om de schermgeur en het projectorgezoem. Oh ja, nog even over de foto bij dit stukje. Die is volgens mijn vader historisch. Waarom? Omdat ik er huiswerk op maak. Waarschijnlijk is de foto dus gemaakt in één van de eerste weken van de brugklas.

It is what it is

Mail uit Canada vrijdag. Iemand met een dringend verzoek: de songtekst van 'Swimming like a fish', een liedje dat ik in 1993 schreef voor onze band Mars 85-100. Ik heb geprobeerd om de tekst uit mijn geheugen op te duiken, maar merkte dat de tand des tijds er gaten in geslagen heeft. Telefoon van Urk zaterdag: broer, ga je mee naar Brennels Buiten, optreden van Drive by Wire, stonerrock met zangeres uit Deventer. Best lekkere muziek, die meer verdiende dan vijftien man publiek (waaronder een stomdronken oud-klasgenoot). Het is inmiddels ruim zeven jaar geleden dat ik voor het laatst in een bandje zat en echt missen doe ik het niet. Maar soms vraag ik me af of er niet meer had ingezeten. Als je liedjes zestien jaar na dato nog in hoofden van mensen opduiken, was het niet geheel zonder talent wat je deed, immers. Maar wat ontbrak er dan aan? Uitstraling misschien? Met onze lange haren en norse koppen waren niet bepaald Take That. Zaterdagavond wist ik het zeker: Met een aantrekkelijke zangeres in bloemetjesjurkje waren we wereldberoemd geworden. Of zijn dat dromen van een oude rocker?

Memory Lane

Herinneringen. Sommige mensen kunnen zich er heerlijk in verliezen. Ik hou er soms ook wel van. Misschien heeft 't te maken met ouder worden. Dan heb je meer herinneringen immers. Een mooie manier om achterom te kijken is Internet. Voor je 't weet ben je een avond verder. Met clips zoeken van bandjes die je eigenlijk al vergeten was bijvoorbeeld. Alsjullieblieft, een mooie trip langs memory lane. En een opvoedcursus voor iedereen die toen te jong/amuzikaal was.

De coole poppunk van Social Distortion.

De treurigheid van Palace Brothers, ideaal voor de late uurtjes.

Neerlands hoop in bange (jaren tachtig) dagen: Fatal Flowers

Beter dan Blur: Adorable

Leo Kottke, sneller dan zijn schaduw.

New Bomb Turks, punk, echte punk.

Christelijke death metal, het bestond: Mortification 

Sammy, good old Sammy.

Takkeherrie van Bolt Thrower, fietste ik heerlijk op.

En dit, Napalm Death, was weer ideaal voor de krantenwijk.